medycyna praktyczna dla lekarzy
medycyna praktyczna dla lekarzy
Dotychczasowe zasady postępowania w raku tarczycy w Polsce z 2016 roku zaktualizowano i opublikowano w 2018 roku w formie Rekomendacji Polskich Towarzystw Naukowych. Jednak poglądy na wiele aspektów leczenia raka tarczycy stale ewoluują w miarę pojawiania się nowych danych kształtujących podejście terapeutyczne według zasad medycyny opartej na wynikach badań naukowych (evidence-based medicine).
W niniejszym opracowaniu omówiono nowatorskie techniki śródoperacyjnej oceny czynności przytarczyc, ich wizualizacji oraz oceny ukrwienia, z którymi wiąże się nadzieje na dalszą poprawę wyników leczenia operacyjnego różnych chorób tarczycy w aspekcie minimalizacji ryzyka wystąpienia pooperacyjnej niedoczynności przytarczyc.
Gastrektomia jest operacją o znacznej rozległości, która wiąże się z powikłaniami. Jednym z nich jest nieszczelność zespolenia. Niniejszy artykuł jest poświęcony najczęściej stosowanemu zespoleniu z pętlą Roux-Y jelita czczego.
Od dziesięcioleci gastrektomia z limfadenektomią D2 stanowią na Dalekim Wschodzie standard postępowania w raku żołądka zarówno wczesnym, jak i zaawansowanym. Aktualnie się uważa, że również w krajach zachodnich zabieg z limfadenektomią D2 można wykonać bezpiecznie z zaoszczędzeniem trzustki i bez prewencyjnej splenektomii i taki zakres operacji dla raka zaawansowanego zaleca się w niektórych krajowych wytycznych.
Rozwój chirurgii minimalnie inwazyjnej wymusił postęp w technice zamykania naczyń. Obecnie podczas takich zabiegów operatorzy posługują się metodami zaopatrywania naczyń, które można podzielić na 3 grupy: 1) klipsowanie, 2) zamykanie staplerem, 3) zamykanie energią cieplną lub ultradźwiękową.
Początkowo podczas większości operacji laparoskopowych stosowano klipsy metalowe, jednak odkąd pojawiły się klipsy polimerowe z mechanizmem zatrzaskowym, szybko stały się najpopularniejszym (poza koagulacją) narzędziem służącym do zamykania naczyń małych i średnich. Druga część minicyklu, tym razem w odsłonie obejmującej sferę urologii.
Polecamy krótkie omówienie wyników wieloośrodkowego badania, wzbogacone o obszerny, bogato ilustrowany komentarz prof. dr. hab. n. med. Marcina Barczyńskiego.
U osób z wtórną nadczynnością przytarczyc strategia leczenia operacyjnego polega na takim zaplanowaniu jego zakresu, aby uzyskać radykalność zabiegu, uniknąć nawrotowej lub przetrwałej wtórnej nadczynności tych gruczołów oraz zapobiec przewlekłej ich niedoczynności. Podstawowym celem leczenia operacyjnego jest zmniejszenie stężenia parathormonu w osoczu.
Zapraszamy do obejrzenia 2. części filmu poświęconego wycięciu zmienionego zapalnie wyrostka robaczkowego, przygotowanego przez prof. dr. hab. n. med. Andrzeja Budzyńskiego.
Choroby przytarczyc występują znacznie rzadziej niż choroby tarczycy. Do najczęstszych „chirurgicznych” chorób przytarczyc należy ich pierwotna nadczynność.
