Skróty: ARDS – ang. acute respiratory distress syndrome, zespół ostrej niewydolności oddechowej, COVID-19 – ang. coronavirus disease 2019, choroba wywołana przez nowego koronawirusa SARS-CoV-2, ECMO – ang. extracorporeal membrane oxygenation, pozaustrojowa oksygenacja membranowa, SARS-CoV-2 – ang. severe acute respiratory syndrome coronavirus 2, koronawirus zespołu ostrej niewydolności oddechowej 2
Wprowadzenie
U pacjentów z zespołem ostrej niewydolności oddechowej (ARDS) w przebiegu COVID-19 rozważano zastosowanie terapii pozaustrojowego utlenowania krwi (ECMO). Badacze z Francji przedstawili wyniki pacjentów, u których zastosowano ECMO z powodu ciężkiego ARDS w przebiegu zakażenia SARS-CoV-2 oraz scharakteryzowali czynniki prognostyczne związane z 90-dniowym przeżyciem chorych.
Metody
Rodzaj badania: wieloośrodkowe badanie kohortowe
Grupa badana: dorośli pacjenci z potwierdzonym zakażeniem SARS-CoV-2 i ciężkim ARDS wymagający zastosowania terapii ECMO, którzy zostali przyjęci na oddziały intensywnej opieki medycznej od 8 marca do 3 czerwca 2020 r.
Analizowane parametry: wystąpienie powikłań (w tym powikłań związanych z ECMO, konieczność terapii nerkozastępczej i wystąpienie zatorowości płucnej), wyniki badań pacjentów, przeżycia po 90 dniach od rozpoczęcia ECMO, przyczyny zgonu. W badaniu wykorzystano także analizę wieloczynnikową w celu identyfikacji zmiennych niezależnie związanych z 90-dniowym przeżyciem po zastosowaniu ECMO.
Wyniki
Analizie poddano 302 pacjentów, u których zastosowano terapię ECMO, mediana wieku wynosiła 52 lata (IQR 45–58), mediana punktacji w skali SAPS II (Simplified Acute Physiology Score) wynosiła 40 (31–56), 78% chorych stanowili mężczyźni. Sześć mobilnych zespołów ECMO przeprowadziło procedurę kaniulacji u 212 pacjentów, z których 165 przeniesiono na oddział intensywnej terapii z możliwością stosowania pozaustrojowego utlenowania krwi. Przed podłączeniem ECMO 285 (94%) pacjentów było ułożonych na brzuchu, mediana ciśnienia napędowego wynosiła 18 cm H2O (14-21), a mediana stosunku ciśnienia parcjalnego tlenu w naczyniach tętniczych do frakcji wdychanego tlenu wynosiła 61 mm Hg (IQR 54- 70). Podczas stosowania ECMO u 115 (43%) z 270 pacjentów wystąpiło poważne krwawienie, w tym u 27 chorych stwierdzono krwotok śródczaszkowy, ponadto 130 (43%) spośród 301 pacjentów otrzymywało terapię nerkozastępczą, a u 53 (18%) z 294 wystąpił zator tętnicy płucnej. 138 (46%) pacjentów przeżyło 90 dni po włączeniu terapii ECMO. Najczęstszymi przyczynami zgonów były niewydolność wielonarządowa (53 [18%] pacjentów) i wstrząs septyczny (47 [16%] pacjentów). Krótszy odstęp czasu pomiędzy intubacją a podłączeniem ECMO, młodszy wiek chorych, niższa punktacja dotycząca oceny nerek przez rozpoczęciem ECMO w skali oceny niewydolności narządowej związanej z sepsą, leczenie w ośrodkach, w których terapię ECMO stosowano co najmniej u 30 pacjentów rocznie stanowiły niezależne czynniki związane z poprawą 90-dniowego przeżycia chorych. Nie wykazano istotnej różnicy w przeżywalności pomiędzy pacjentami, którzy rozpoczęli terapię mobilną lub stacjonarną ECMO.
