Sen u osób z zaburzeniami psychicznymi: obecny stan wiedzy

24.05.2012
Sleep in psychiatric disorders: where are we now?
Elliot K. Lee, Alan B. Douglass
Canadian Journal of Psychiatry, 2010; 55 (7): 403–412

Pełna treść artykułu jest dostępna w publikacji: Medycyna Praktyczna Psychiatria 2012/1

KOMENTARZ

dr med. Adam Wichniak
III Klinika Psychiatryczna Instytutu Psychiatrii i Neurologii w Warszawie

Zaburzenia snu powszechnie występują u osób chorujących psychicznie. Neurobiologiczne zmiany w mózgu będące podłożem chorób psychicznych wywierają silny wpływ na strukturę snu, prowadząc do zaburzeń zarówno jego ciągłości, jak i jakości.1 Do zaburzeń ciągłości snu zaliczamy: wydłużenie okresu zasypiania (latencji snu), zwiększenie liczby wybudzeń, zwiększenie ilości czuwania wtrąconego, zmniejszenie wydajności snu, zmniejszenie całkowitego czasu snu oraz zbyt wczesne wybudzenie poranne. Zaburzenia jakości snu obejmują: zaburzenia cyklicznej struktury snu oraz zmienioną strukturę snu w postaci zwiększonej ilości snu płytkiego (stadia snu N1 i N2), kosztem zmniejszonej ilości snu głębokiego (stadium N3) i snu z szybkimi ruchami gałek ocznych (rapid eye movement – REM).

Powszechne występowanie bezsenności lub nadmiernej senności w przebiegu chorób psychicznych sprawia, że leczenie zaburzeń snu często nie jest postrzegane przez lekarzy jako pierwszoplanowy cel terapii. Wielu klinicystów uważa, że najpierw należy się zająć leczeniem choroby podstawowej, a dopiero następnie, jeśli mimo poprawy stanu psychicznego zaburzenia snu nie ustępują, należy rozpocząć ich aktywne leczenie. Przeciw takiemu "biernemu" podejściu do leczenia zaburzeń snu w przebiegu chorób psychicznych przemawiają dwa ważne argumenty.
Wybrane treści dla pacjenta
  • Zaburzenia lękowe u dzieci i młodzieży
  • Badanie snu
  • Choroba Huntingtona
  • Otępienie
  • Otępienie czołowo-skroniowe
  • Schizofrenia
  • Łagodne zaburzenia poznawcze
  • Bezsenność
  • Zaburzenia pamięci
  • Schizofrenia u dzieci i młodzieży