medycyna praktyczna dla lekarzy
medycyna praktyczna dla lekarzy
Choć przygotowanie do badania nie wymaga żadnych specjalnych procedur, to kierując pacjenta na badanie spirometryczne, należy poinformować go o kilku istotnych aspektach, które mogą mieć wpływ na rezultat końcowy.
Badanie spirometryczne uważane jest za bezpieczną, nieinwazyjną procedurę diagnostyczną. Jednak czasem, mimo ewidentnych wskazań do tego, aby wykonać badanie, należy od niego odstąpić, ponieważ istnieją sytuacje kliniczne, w których badanie to może być potencjalnie niebezpiecznie lub może stanowić źródło dyskomfortu dla osoby badanej.
Podstawowym kryterium wyboru sprzętu spirometrycznego powinno być sprawdzenie, czy urządzenie, które zamierzamy kupić ma stosowne certyfikaty i jest zgodne z obowiązującymi wytycznymi.
Rozdział Podręcznika badań czynnościowych płuc, w którym omówione zostały m.in.: wskaźniki spirometryczne, zasady interpretacji spirometrii, identyfikacja i ocena stopnia ciężkości zaburzeń wentylacji, wybór wartości zależnych.
Interpretacja wyniku spirometrii musi być poprzedzona analizą jakości badania. Badania niedostatecznej jakości można interpretować tylko wtedy, gdy nie ma możliwości uzyskania wyniku dobrej jakości.
Jednym ze sposobów oceny wydolności procesu wymiany gazów w płucach jest badanie transferu gazu znacznikowego – tlenku węgla (CO). W piśmiennictwie przez wiele lat określano je jako badanie „zdolności (ew. pojemności) dyfuzyjnej płuc dla tlenku węgla” (DLCO). Obecnie zaleca się używanie nazwy „współczynnik transferu płucnego dla tlenku węgla” (TLCO).
