Do jakiego wieku ma sens szczepienie przeciwko HPV w zapobieganiu zachorowaniom na raka szyjki macicy (czy należy szczepić każdą kobietę, która chce się zaszczepić)?

Badania kliniczne dowodzą, że największe korzyści ze szczepień przeciw HPV odnoszą nastoletnie dziewczynki przed ekspozycją na HPV. Skuteczność w profilaktyce CIN2+ w przeciętnej grupie kobiet, które już rozpoczęły współżycie płciowe, jest przynajmniej o połowę mniejsza, a korzyść odnoszą tylko te kobiety, które nie były zakażone w chwili szczepienia i do czasu ukończenia schematu podstawowego. W badaniu PATRICIA (obejmującym 18 644 dorosłych kobiet) nie stwierdzono istotnych różnic w uzyskiwaniu dodatniego wyniku testu na obecność DNA HPV wśród kobiet w wieku 15–17 i 18–25 lat (odpowiednio: dla HPV-16 – 5,1 vs 5,5%, dla HPV-18 – 2,5 vs 2,3%, a dla HPV-16 i 18 <1%).

Badania kliniczne potwierdziły dobrą immunogenność i bezpieczeństwo szczepienia także kobiet w starszych grupach wiekowych (Cervarix do 55. rż., Silgard do 45. rż. [p. także pyt. W jakim wieku najlepiej zaproponować szczepienie przeciwko HPV? Przez ile lat po inicjacji seksualnej szczepienie jest skuteczne?]).

W populacji, w której program okresowych badań cytologicznych jest dobrze realizowany, szczepienia niezakażonej, aktywnej seksualnie populacji kobiet mogą potencjalnie zmniejszyć o 1/2–2/3 (zależnie od zastosowanej szczepionki) liczbę nieprawidłowych wymazów i potrzebę chirurgicznego leczenia zmian przedrakowych w czasie krótszym niż 3 lata od przeprowadzenia szczepień. Podstawowym warunkiem kwalifikacji do szczepienia kobiet aktywnych seksualnie jest aktualny wynik badania ginekologicznego (cytologia, ew. kolposkopia), wskazujący na brak zmian chorobowych (przedrakowych) wymagających leczenia. Nie ma przeciwwskazań do szczepienia kobiet po zakończeniu takiego leczenia, choć skuteczność może być znacznie mniejsza niż w populacji kobiet niezakażonych.