Opracowała lek. Iwona Rywczak
Program rutynowych szczepień przeciwko ospie wietrznej dzieci w wieku 12–15 miesięcy wprowadziło w latach 2000–2002 pięć kanadyjskich prowincji i terytoriów, a w latach 2004–2007 kolejnych osiem. Na podstawie danych z 12 ośrodków należących do systemu aktywnego nadzoru IMPACT oceniono wpływ tego programu na wskaźnik hospitalizacji dzieci ≤16. roku życia z powodu ospy wietrznej i/lub jej powikłań. W okresie obserwacji stwierdzono stopniowe zmniejszanie się liczby hospitalizacji we wszystkich grupach wiekowych; trend spadkowy był szybciej widoczny w ośrodkach, które zainicjowały program szczepień w latach 2000–2002. Największy efekt zaobserwowano w grupie wiekowej 1–4 lat, w której liczba hospitalizacji zmniejszyła się o 88% (ze śr. 59 przypadków w latach 2000–2001 do 7 w 2008 r.) w ośrodkach, w których wcześniej rozpoczęto szczepienie, i o 81% (ze śr. 263 przypadków w latach 2000–2003 do 51 w 2008 r.) w pozostałych ośrodkach. Ogółem liczba hospitalizacji zmniejszyła się o 90, 78 i 76% odpowiednio w grupach wiekowych 1–4 lat, <1. roku życia i 5–9 lat. Dzieci, które zachorowały na ospę wietrzną mimo szczepienia (zalecany wówczas schemat u dzieci <12. rż. obejmował jedną dawką szczepionki), stanowiły tylko 2% wszystkich dzieci hospitalizowanych w latach 2000–2008. Odsetek ten zwiększył się z 0,9 w latach 2000–2001 do 9,5% w latach 2007–2008. W 72% przypadków były to dzieci z niedoborami odporności.
Autorzy wyciągnęli wniosek, że wprowadzenie programu powszechnych szczepień dzieci przeciwko ospie wietrznej doprowadziło do istotnego zmniejszenia liczby hospitalizacji dzieci z powodu tej choroby i jej powikłań, także wśród dzieci nieobjętych programem (odporność zbiorowiskowa).
