Opracowała: lek. Iwona Rywczak
W holenderskim badaniu oceniono zastosowanie szczepionki przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby (WZW) typu A w profilaktyce poekspozycyjnej. Do badania obejmującego lata 2004–2012 zakwalifikowano 547 osób z kontaktu z chorym na WZW typu A. Za nieodpornych na WZW typu A uznano 192 osoby. Szczepienie wykonano u 167 osób, 24 osobom podano immunoglobulinę (IG), a 1 osoba odmówiła poddania się profilaktyce. Kryteriami kwalifikującymi do podania IG był wiek >50 lat, niedobór odporności, oraz ponad 8 dni od kontaktu z chorym w grupie wiekowej 30–50 lat, lub brak danych na ten temat, a także choroba podstawowa zwiększająca ryzyko ciężkiego przebiegu WZW typu A. Zakażenie potwierdzono laboratoryjnie u 8 ze 112 osób, które ukończyły badanie (objawy kliniczne WZW typu A stwierdzono u 7 osób). Wszystkie te osoby w ramach profilaktyki otrzymały szczepionkę przeciwko WZW typu A. Żaden pacjent nie wymagał leczenia szpitalnego. W dodatkowej analizie obejmującej 72 osoby do 50. roku życia, zaszczepione do 8 dni po kontakcie, stwierdzono, że w porównaniu z wiekiem ≤15 lat, wiek >40 lat wiązał się z większym ryzykiem zakażenia (RR: 12,0 [95% CI: 1,3–106,7]). Płeć, pochodzenie etniczne, liczba osób w jednym gospodarstwie domowym oraz czas od ekspozycji do podania szczepionki nie miały wpływu na ryzyko zakażenia.
Autorzy badania wyciągnęli wniosek, że profilaktyka poekspozycyjna WZW typu A za pomocą szczepionki jest skuteczną i łatwą do przeprowadzenia procedurą. Obserwowane większe ryzyko zakażenia u osób >40 lat sugeruje, że tacy pacjenci mogą wymagać podania IG zamiast szczepionki. Należy to jednak potwierdzić w badaniach obejmujących większą liczbę uczestników.