Na podstawie danych prospektywnie zbieranych w ramach czynnego nadzoru epidemiologicznego nad zakażeniami inwazyjnymi w Anglii oceniono epidemiologię, przebieg kliniczny i charakterystykę genomową inwazyjnych zakażeń Haemophilus influenzae typu a (Hia). W Anglii wszystkie laboratoria szpitalne rutynowo przekazują izolaty inwazyjnych zakażeń H. influenzae do UK Health Security Agency (UKHSA) w celu potwierdzenia i serotypowania. UKHSA przypomina także wszystkim laboratoriom szpitalnym o wysyłaniu izolatów zakażeń inwazyjnych, jeśli jeszcze tego nie zrobiono. Dane kliniczne i demograficzne pacjentów, u których potwierdzono inwazyjne zakażenie Hia, uzyskano na podstawie kwestionariusza wypełnianego przez lekarzy opiekujących się poszczególnymi chorymi. Zakażenie inwazyjne zdefiniowano jako wyizolowanie H. influenzae z krwi, płynu mózgowo-rdzeniowego, innej tkanki albo płynu ustrojowego jałowego w warunkach fizjologicznych.
W ciągu 14 lat (sezon infekcyjny 2008/2009–2021/2022) serotypowaniu poddano łącznie 7002 izolaty H. influenzae, z których większość (82,4%) stanowiły szczepy bezotoczkowe (niepoddające się typowaniu), a pozostałe otoczkowe typu b, c, d, e, f (łącznie 16,9%; typ b stanowił 3,2% wszystkich izolatów). W analizowanym okresie potwierdzono tylko 52 przypadki inwazyjnych zakażeń Hia, które stanowiły jedynie 0,7% wszystkich izolatów poddanych serotypowaniu, jednak zaobserwowano istotne zwiększanie się ich liczby. Do sezonu 2015/2016 rocznie identyfikowano 0–2 przypadki inwazyjnych zakażeń Hia (<0,5% wszystkich izolatów), natomiast w sezonie 2021/2022 potwierdzono ich aż 19 – stanowiły 4% wszystkich izolatów poddanych serotypowaniu oraz 19% wszystkich szczepów otoczkowych. W ostatnich analizowanych latach (2021/2022) ogółem zapadalność na inwazyjne zakażenia Hia wyniosła 0,03/100 000 i była największa w populacji niemowląt (0,33/100 000). Większość inwazyjnych zakażeń Hia dotyczyła starszych dorosłych w wieku ≥65 lat (17 przypadków; 33% wszystkich), u których zakażenie zwykle przebiegało pod postacią zapalenia płuc z bakteriemią (76%), i niemowląt w wieku <12 miesięcy (10 przypadków; 35% wszystkich), u których zakażenie najczęściej przebiegało pod postacią zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych (50%). Śmiertelność w przebiegu inwazyjnego zakażenia Hia oszacowano na 7,7% (95% CI: 2,1–19,7). W pierwszym roku pandemii COVID-19 (lata 2020/2021) liczba inwazyjnych zakażeń Hia nieco się zmniejszyła, w porównaniu z okresem wcześniejszych 3 lat, jednak w kolejnym roku (2021/2022) znacznie się zwiększyła, choć ogólna liczba inwazyjnych zakażeń H. influenzae nie zmieniła się.
Analizę genomową przeprowadzono dla 51 z 52 izolatów Hia. Sekwencjonowanie metodą MLST wykazało, że za większość inwazyjnych zakażeń Hia odpowiadał kompleks klonalny ST1511 (39%), ST23 (25%), ST56 (14%) oraz pokrewne. Izolaty Hia różniły się genetycznie od izolatów Hib, co wyklucza przełączanie genów otoczki jako mechanizm odpowiedzialny za zwiększenie liczby przypadków Hia.
Autorzy badania wyciągnęli wniosek, że w Anglii od sezonu epidemicznego 2016/2017 istotne zwiększyła się liczba inwazyjnych zakażeń Hia we wszystkich grupach wiekowych, choć ogólna liczba przypadków była mała. Trend ten wymaga ścisłego monitorowania. Komentarz – p. Haemophilus influenzae kontratakuje: czy serotyp „a” stanowi nowe zagrożenie? – przyp. red.
