medycyna praktyczna dla lekarzy
medycyna praktyczna dla lekarzy
Niniejsze standardy stanowią ustalone przez SCMiB TChP minimalne wymagania dotyczące dobrej praktyki w zakresie podstawowego procesu opieki bariatrycznej przez cały czas jej trwania, zapewniają zadowalające bezpieczeństwo i efektywność procesu terapeutycznego otyłości i jej powikłań metabolicznych. W sytuacjach wymagających odrębnego, zindywidualizowanego postępowania zaleca się je prowadzić w oparciu o „Polskie rekomendacje w zakresie chirurgii bariatrycznej i metabolicznej”.
Prof. dr hab. n. med. Andrzej Budzyński mówi o możliwościach i ograniczeniach chirurgii małoinwazyjnej oraz o sposobie rozwiązywania niedrożności przewodu pokarmowego, odwołując się do sekwencji wideo zaimplementowanych w nagraniu.
Odpowiedzi udziela dr hab. n. med. Andrzej Białek.
Na podstawie przeglądu systematycznego i metaanalizy 27 badań (6 z randomizacją i 21 kohortowych; lata 2008–2019) porównano wyniki stosowania protokołu ERAS z wynikami tradycyjnąej opieki okołooperacyjnej.
Prof. dr hab. n. med. Andrzej Budzyński zadaje fundamentalne pytania: Czym jest dzisiaj chirurgia? Czy podział na tzw. chirurgię klasyczną i małoinwazyjną jest zasadny? Czy czeka nas zmierzch chirurgii i rozwój subspecjalności? Wypowiedź wzbogacają implementowane materiały wideo – fragmenty nagrań z operacji.
American College of Cardiology i American Heart Association klasyfikują NT jako umiarkowany niezależny czynnik ryzyka powikłań sercowo-naczyniowych w okresie okołooperacyjnym. Nie ma dowodów, że opóźnianie zabiegu do czasu wyrównania ciśnienia tętniczego (jeżeli tylko nie przekracza ono wartości krytycznych) prowadzi do istotnego zmniejszenia ryzyka powikłań w okresie okołooperacyjnym.
Omówienie wytycznych British Society of Gastroenterology 2019.
Prof. dr hab. n. med. Andrzej Budzyński mówi o sposobach odsłaniania pola operacyjnego.
Leczenie zgagi opornej na farmakoterapię blokerami pompy protonowej koncentruje się na kontrolowaniu zarzucania żołądkowo-przełykowego za pomocą leków zmniejszających refluks (np. baklofen), operacji antyrefluksowych, neuromodulatorów tłumiących nadreaktywność trzewną (np. dezypramina). Czy którąś ścieżkę postępowanie można uznać za skuteczniejszą od innych, a jeśli tak to w przypadku jakich uwarunkowań?
Celem niniejszego badania była ocena równoważności przezustnej endoskopowej miotomii i laparoskopowej miotomii sposobem Hellera z fundoplikacją sposobem Dora.
