Przegląd publikacji obejmuje okres od 1.04.2018 r. do 31.01.2019 r.
Autorzy przedstawiają wybrane publikacje z 2015 i początku 2016 roku dotyczące niewydolności oddechowej, cewnikowania naczyń, płynoterapii i ostrego uszkodzenia nerek, żywienia ciężko chorych, szpitalnych zespołów szybkiego reagowania, resuscytacji krążeniowo-oddechowej i opieki poresuscytacyjnej, monitorowania hemodynamicznego, leczenia przeciwdrobnoustrojowego i nieinwazyjnej wentylacji mechanicznej płuc.
Autor przedstawia wybrane publikacje z 2011 roku dotyczące następujących zagadnień: ostrej niewydolności oddechowej, sepsy, urazów, płynoterapii, monitorowania, żywienia, etyki oraz organizacji oddziałów intensywnej terapii.
Stało się to, o czym od lat pisaliśmy w tym miejscu niemal w każdym kolejnym artykule. Rozporządzeniem Ministra Zdrowia z dn. 1 kwietnia 2011 roku (mimo daty nie był to wcale żart primaaprilisowy) powołano do życia, głównie na bazie szpitali uniwersyteckich, 14 ośrodków urazowych. Rozporządzenie to, jakkolwiek niedoskonałe, ma tę właśnie zaletę, że w ogóle jest.
Determinacja, z jaką chirurdzy ogólni i ortopedzi usiłują zatrzymać w swych objęciach traumatologię, jest godna najwyższego podziwu. Nieszczęście polega na tym, że w obu przypadkach traumatologia stanowi dla nich piąte koło u wozu, nasi szanowni Koledzy żyją bowiem innymi chorobami i z innych chorób.
Wbrew stanowisku, jakie ostatnio zdaje się prezentować coraz większa część polskiego społeczeństwa, która wyłączną winą za śmierć i kalectwo pourazowe obarcza lekarzy, na świecie wciąż uważa się, że odpowiedzialne za nie są siła i mechanizm urazu, a badania prowadzone w tym zakresie mogą się przyczynić do zmniejszenia tych katastrofalnych skutków.