Jaki postęp w dziedzinie nefrologii dziecięcej przyniosły ostatnie 3 lata w zakresie nowych wytycznych postępowania w określonych chorobach, jak i stosowania nowoczesnych metod leczenia?
Postępy w leczeniu rdzeniowego zaniku mięśni są bez wątpienia jednym z bardziej spektakularnych osiągnięć medycyny w ostatnich latach. Artykuł przybliża najważniejsze dane kliniczne i genetyczne oraz najnowsze strategie leczenia.
W artykule omówiono wybrane zagadnienia i doniesienia dotyczące nefrologii opublikowane w 2016 roku, w tym aktualne zalecenia dotyczące rozpoznawania i leczenia nietypowego zespołu hemolityczno-mocznicowego, trudności w rozpoznawaniu zakażenia układu moczowego u niemowląt oraz leczenie steroidoopornego zespołu nerczycowego.
W artykule przedstawiono wybrane zagadnienia i doniesienia opublikowane w 2014 roku w zakresie nefrologii dziecięcej, w tym aktualne informacje dotyczące zakażenia układu moczowego, głównie profilaktyki przeciwbakteryjnej u dzieci z odpływami pęcherzowo-moczowodowymi, leczenia steroidozależnego zespołu nerczycowego oraz nadciśnienia tętniczego.
W niniejszym artykule opisano wybrane zagadnienia i doniesienia opublikowane w zakresie nefrologii dziecięcej w 2013 roku, w tym aktualne informacje dotyczące problematyki zakażenia układu moczowego u dzieci, leczenia steroidowrażliwego zespołu nerczycowego oraz nadciśnienia tętniczego.
Wodonercze wywołane zwężeniem podmiedniczkowym może być skutecznie leczone laparoskopowo. Chłopców z jądrem wędrującym, u których w trakcie obserwacji stwierdzono trwałe przyjęcie nieprawidłowej pozycji jądra, należy zakwalifikować do orchidopeksji.
Leczenie ZUM antybiotykiem doustnym lub dożylnym jest tak samo skuteczne i należy je kontynuować przez 7–14 dni.
Miarą postępu w dziedzinie urologii dziecięcej jest wprowadzanie skuteczniejszych i bezpieczniejszych metod leczenia chorób układu moczowo-płciowego u dzieci oraz coraz szersza wiedza na temat ich etiopatogenezy i patofizjologii.
Zalecenia dotyczące profilaktyki nawracających zakażeń układu moczowego (ZUM) u dzieci są zróżnicowane. W metaanalizie opublikowanej w "Acta Paediatrica" oceniono zasadność stosowania antybiotyków w zapobieganiu zachorowaniom na objawowe ZUM.
Na podstawie metaanalizy nie udało się ustalić optymalnego postępowania w przypadkach odpływu pęcherzowo-moczowodowego.
Nie jest właściwe nazbyt "liberalne" odstępowanie od standardów diagnostyki i leczenia zakażenia układu moczowego.
Wykazano, że wczesne rozpoczęcie terapii hormonem wzrostu u dzieci z przewlekłą chorobą nerek w okresie leczenia zachowawczego zwiększa docelową efektywność tej terapii.
Nie wykazano różnic w skuteczności doustnej i dożylnej antybiotykoterapii u dzieci z ostrym odmiedniczkowym zapaleniem nerek.
Nie wykazano wyższości postępowania chirurgiczno-zachowawczego nad samą antybiotykoterapią u dzieci z odpływem pęcherzowo-moczowodowym.
Mała urodzeniowa masa ciała stanowi czynnik ryzyka oporności na leczenie zespołu nerczycowego na podłożu zmian minimalnych.
Przedłużenie glikokortykosteroidoterapii do 6 miesięcy wpływa na istotne zmniejszenie częstości nawrotów zespołu nerczycowego.
Samo ograniczenie zawartości białka w diecie nie wystarczy do zahamowania postępu przewlekłej choroby nerek u dzieci.
Autorzy omówili wyniki najnowszych badań dotyczących: genetycznego podłoża chorób układu moczowego; diagnostyki obrazowej odmiedniczkowego zapalenia nerek; leczenia kłębuszkowych zapaleń nerek i zespołu nerczycowego; przeszczepiania nerek; uszkodzenia narządowego w pierwotnym nadciśnieniu tętniczym i roli całodobowego ambulatoryjnego pomiaru ciśnienia tętniczego w diagnostyce i monitorowaniu; leczenia nadciśnienia u dzieci i młodzieży (w tym pierwszych prób stosowania antagonistów receptora angiotensyny II [tzw. sartanów] u dzieci); genetyki nadciśnienia tętniczego.