W artykule przedstawiono nowe informacje dotyczące rozwoju lekooporności drobnoustrojów, wykorzystaniu szybkich testów i biomarkerów w diagnostyce zakażeń pozaszpitalnych, leczenia zakażeń dróg oddechowych, zakażeń wywoływanych przez bakterie wielolekooporne i Clostridioides difficile oraz optymalnego czasu antybiotykoterapii.
Przegląd piśmiennictwa medycznego wskazuje, że zarówno w roku 2013 i 2014 roku, jak i przez wiele ostatnich lat największe zainteresowanie naukowców i lekarzy na całym świecie wzbudzał problem narastającej lekooporności drobnoustrojów, dotyczący zarówno bakterii, jak i wirusów, grzybów i pasożytów.
W artykule Autorka omawia istotne problemy dotyczące zakażeń C. difficile, mechanizmów oporności bakterii na antybiotyki i skutków ich nieprawidłowego używania oraz następstw zakażenia MERS-CoV.
W roku 2012 opublikowano zauważalną liczbę doniesień dotyczących jednostki chorobowej najczęściej rozpoznawanej w chirurgicznych izbach przyjęć, czyli ostrego zapalenia wyrostka robaczkowego (OZWR).
Za najważniejsze wydarzenie w dziedzinie mikrobiologii klinicznej i leczenia zakażeń u dzieci w 2009 roku należy niewątpliwie uznać wystąpienie pandemii grypy wywołanej przez nowy wariant wirusa A/H1N1 (A/H1Nv), która stanowi ogromne wyzwanie zarówno dla naukowców, jak i lekarzy, ale także dla instytucji rządowych odpowiedzialnych za zdrowie publiczne.
Istotny argument przeciw leczeniu antybiotykami stanowi możliwość wystąpienia działań niepożądanych, przede wszystkim reakcji nadwrażliwości i biegunki poantybiotykowej, a także ryzyko selekcji bakterii opornych na antybiotyki. Zgodnie z aktualnym stanowiskiem WHO, każde dziecko w wieku przedszkolnym może przechodzić rocznie około 8–10 epizodów ostrej infekcji układu oddechowego, co oznacza, że w niektórych okresach roku mogą wystąpić 2–3 infekcje miesięcznie. Większość z nich jest wywołana przez wirusy. Ustawa o zapobieganiu oraz zwalczaniu zakażeń i chorób zakaźnych u ludzi nakłada na wszystkich lekarzy obowiązek kierowania się racjonalnymi przesłankami w podejmowaniu decyzji o leczeniu antybiotykami.
Ponad 90% zachorowań meningokokowych na świecie wywołują grupy A, B, C, W135 i Y, a w Europie za większość zakażeń są odpowiedzialne szczepy B i C. Wystąpienie izolowanego zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych wiąże się z lepszym rokowaniem. Meningokoki nadal są wysoce wrażliwe na penicylinę. Streptococcus pyogenes coraz częściej wywołuje zakażenia w obrębie skóry i tkanki podskórnej oraz martwicze zapalenie powięzi. Najcięższą postacią zakażenia tą bakterią jest zespół wstrząsu toksycznego, w którym śmiertelność w Polsce sięga 35%. W przebiegu takich inwazyjnych zakażeń należy podać penicylinę zawsze w skojarzeniu z klindamycyną. Coraz częściej obserwuje się pozaszpitalne zakażenia szczepami Staphylococcus aureus opornymi na metycylinę. Jednym z czynników ryzyka takiego zakażenia jest młody wiek.
Najważniejszym tematem publikacji w dziedzinie mikrobiologii klinicznej w 2002 roku był nadal problem narastającej oporności bakterii na leki przeciwbakteryjne i próby ograniczenia tego zjawiska. Autorka przedstawiła najważniejsze wyniki badań w tym zakresie dotyczące głównie patogenów układu oddechowego oraz Staphylococcus aureus (oporność na wankomycynę) i Pseudomonas aeruginosa (oporność na karbapenemy). Omówiła także zjawisko zwiększającej się zachorowalności na krztusiec u młodzieży i osób dorosłych oraz problem wrodzonej cytomegalii.