Opracowała lek. Magdalena Miernik-Jaeschke
Konsultowała prof. dr hab. med. Dominika Dudek, Klinika Psychiatrii Dorosłych Katedry Psychiatrii Uniwersytetu Jagiellońskiego Collegium
Medicum w Krakowie
Skróty: PI-SF – Brief Pain Inventory – Short Form, CGI-S (Clinical Global Impression – Severity of Illness) – skala ogólnego wrażenia klinicznego mierząca ciężkość obecnych objawów, LPD – leki przeciwdepresyjne, MADRS (Montgomery-Asberg Depression Rating Scale) – skala depresji Montgomery-Asberg, SCL-90-R – Symptom Checklist
Wprowadzenie
Wielu chorych na dużą depresję skarży się również na objawy lękowe i dolegliwości somatyczne,
m.in. bóle o nieokreślonym pochodzeniu. Ich obecność utrudnia ustalenie rozpoznania, pogarsza
jakość życia chorego oraz negatywnie wpływa na skuteczność leczenia. W swoim badaniu przekrojowym Aguera-Ortiz i wsp. zaobserwowali,
że dolegliwości bólowe podaje około 60% chorych na depresję (zob.: Częstość współwystępowania bólu i zaburzeń depresyjnych u chorych zgłaszających się do ambulatoriów psychiatrycznych. Med. Prakt. Psychiatria, 2012; 1: 73–76). Uważa się, że zarówno u podłoża objawów depresyjnych, jak i bólu leżą zaburzenia neurotransmisji serotoninergicznej i noradrenergicznej
(Delgado, 2004). Wyniki dotychczasowych badań wykazały, że LPD o podwójnym mechanizmie działania – głównie trójpierścieniowe
LPD oraz inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny i noradrenaliny (np.: duloksetyna, wenlafaksyna, milnacipran),
są skuteczniejsze w porównaniu z selektywnymi inhibitorami wychwytu zwrotnego serotoniny w leczeniu towarzyszących depresji
dolegliwości bólowych (Siwek M.: Leki przeciwdepresyjne w terapii bólu. W: Dudek D., red.: Ból i depresja. Poznań, Termedia, 2011: 141–166).
