Zanieczyszczenie powietrza stanowi obecnie poważne zagrożenie dla zdrowia publicznego w skali globalnej, będąc ważnym czynnikiem ryzyka rozwoju chorób układu krążenia i układu oddechowego. Odnotowano również częstsze występowanie zaburzeń lękowych, zaburzeń ze spektrum autyzmu i choroby Alzheimera wśród osób narażonych na ten rodzaj zanieczyszczeń.
Ryzykowne kontakty seksualne, sięganie po substancje psychoaktywne, (auto)agresja – to znane przykłady zachowań ryzykownych wśród młodzieży. Nowe zaś manifestują się w środowisku nowoczesnych technologii komunikacyjnych, czyli w przestrzeni będącej źródłem wiedzy o świecie, miejscem wymieniania opinii, nawiązywania kontaktów społecznych, zabawy, rozrywki, kreowania postaw i wzorców percepcji świata.
Stosowanie przemocy z wykorzystaniem Internetu i innych narzędzi telekomunikacyjnych określamy mianem cyberprzemocy (cyberbullying). Istotą tego zjawiska jest jego powtarzalność, intencja skrzywdzenia drugiej osoby i wykorzystywanie nierównomierności sił pomiędzy ofiarą a sprawcą uniemożliwiające ofierze skuteczną obronę.
Zachowania ryzykowne wynikają z interakcji wielu czynników indywidualnych i środowiskowych. Interakcje te rozpatrywane są w ramach modelu biopsychospołecznego. Najważniejszymi wśród czynników chroniących przed podejmowaniem omawianych zachowań są te dotyczące prawidłowych więzi emocjonalnych między rodzicami i dziećmi, zainteresowania ze strony rodziców i nauczycieli rozwojem nieletnich, skłonności do szanowania norm i wartości społecznych.
Co robić, gdy dziecko przestaje reagować, jest obojętne i pogrążone w smutku? Co mówić, a od jakich słów stronić, żeby go nie zranić? Czy to już depresja?
Przychodzi nieproszona. Niechciany gość, który wchodzi do głowy przez lekko uchylone smutkiem drzwi. Zadomawia się w środku powoli i po cichu. Depresja. Czasami ma twarz dojrzałą, mądrą od życiowych doświadczeń, czasami ma twarz dziecka – czystą, niewinną, u progu dorosłości. Nie ma wieku.
Zachowania ryzykowne to różnorodne zachowania, które zagrażają zdrowiu fizycznemu i psychicznemu oraz są niezgodne z zasadami społecznymi. Są to m. in. używanie substancji psychoaktywnych, różne przejawy agresji i autoagresji, zachowania w obszarze dotyczącym seksualności oraz różne zachowania manifestujące się w środowisku nowych mediów.
Jestem terapeutką i bardzo często rodzice nastolatków pytają mnie: „Czy objawy mojego dziecka są prawdziwe? Czy to nie jest tylko okres buntu dojrzewania?”. Wielu rodziców zastanawia się, jak rozróżnić objawy depresji od przejściowego smutku, złości, czy też lenistwa – pisze Aleksandra Brzezińska, psychoterapeutka, pedagog specjalny.
Wymienia je prof. Małgorzata Janas-Kozik, pełnomocnik MZ ds. reformy psychiatrii dzieci i młodzieży.
O działaniach podjętych w ramach reformy i o zmianach w zakresie psychiatrii dziecięcej mówi prof. Małgorzata Janas-Kozik, pełnomocnik MZ ds. reformy psychiatrii dzieci i młodzieży.
Zadaj pytanie ekspertowi, przyślij ciekawy przypadek,
zgłoś absurd, zaproponuj temat dziennikarzom.
Pomóż redagować portal.
Pomóż usprawnić system ochrony zdrowia.