Chłopiec w wieku 12 lat otrzymał na oddziale ratunkowym szczepionkę przeciwko tężcowi (Td) w ramach profilaktyki po zranieniu. Kiedy można mu podać szczepionkę dTpa?
Zgodnie z PSO na 2013 rok (oraz na 2014 r. – przyp. red.) dTpa jest szczepieniem zalecanym jako dawka przypominająca w 14. lub 19. roku życia i należy ją zaproponować zamiast jednej dawki Td każdemu nastolatkowi w tym wieku.
Minimalny zalecany odstęp pomiędzy kolejnymi dawkami Td lub TT, aby zredukować ryzyko ciężkiego odczynu miejscowego (reakcja Arthusa), wynosi 5 lat. Z tego powodu tuż po wprowadzeniu dTpa do stosowania zalecano taki sam odstęp pomiędzy dTpa a wcześniejszą dawką szczepionek zawierających toksoid tężcowy (DTP, Td, TT).
Jedynym racjonalnym powodem do skrócenia odstępu pomiędzy ostatnią dawką szczepienia przeciwko tężcowi (przeprowadzonych szczepionką Td) i podania szczepionki dTpa jest konieczność zapewnienia odporności przeciwko krztuścowi.
Według aktualnych zaleceń AAP, odstęp od ostatniej dawki szczepionki zawierającej toksoid tężcowy nie ma znaczenia. Wcześniej, w okresie rejestracji szczepionek dTpa w Stanach Zjednoczonych (2005), nie dysponowano dostatecznymi informacjami dotyczącymi reaktogenności szczepionki podanej krótko po szczepionkach zawierających toksoidy tężca i błonicy. Z tego powodu zalecano co najmniej 5-letni odstęp z możliwością jego skrócenia do 2 lat w razie epidemii. Obecnie AAP uważa, że w przypadku zwiększonego ryzyka zachorowania na krztusiec, także w realizacji strategii kokonu, nie ma potrzeby zachowywania minimalnego odstępu pomiędzy Td a dTpa. Przeprowadzona przez AAP analiza badań, w których szczepionkę podawano nastolatkom i dorosłym w odstępie krótszym niż 2 lata (od 28 dni do 2 lat), nie wykazała zwiększonego ryzyka miejscowych ani ogólnych NOP po podaniu dTpa.
W opisanym przypadku dTpa można więc podać już podczas wizyty w 14. roku życia.
