Szczepienie przeciwko ospie wietrznej jest uznaną metodą profilaktyki zachorowań u osób, u których doszło do ekspozycji na wirusa ospy wietrznej i półpaśca. Takie postępowanie może uchronić przed zachorowaniem lub złagodzić przebieg choroby. Dostępne dane pokazują, że szczepionka podana w ciągu 72 godzin od ekspozycji ma ok. 90% skuteczność w zapobieganiu zachorowaniu na ospę wietrzną. Jeżeli szczepienie wykonano w ciągu 96 godzin od kontaktu, skuteczność ta wynosi około 70%, a w zapobieganiu zachorowaniom o ciężkim przebiegu – 100%. Szczepienie przeciwko ospie wietrznej jest również zalecaną metodą profilaktyki w okresach epidemii, nawet jeżeli trwa ona już dłuższy czas (a w takim przypadku trudno jednoznacznie ustalić moment ekspozycji).
Nie ma danych, które wskazywałyby, że podanie szczepionki w okresie wylęgania, czy nawet w okresie prodromalnym choroby zwiększa ryzyko wystąpienia niepożądanych reakcji po szczepieniu. Sytuacja wygląda podobnie, jeżeli w krótkim czasie po podaniu szczepionki dojdzie do kontaktu z dzikim wirusem ospy wietrznej.
Piśmiennictwo:
1. Prevention of Varicella. Recommendations of the Advisory Committee on Immunization Practices (ACIP). MMWR, 2007; 56 (RR04): 1–40
