Program Szczepień Ochronnych na 2024 rok dla dzieci i dorosłych

Data utworzenia:  29.12.2021
Aktualizacja: 13.03.2024
Na podstawie: Komunikat Głównego Inspektora Sanitarnego z dnia 27 października 2023 r. w sprawie Programu Szczepień Ochronnych na rok 2024. Dziennik Urzędowy Ministra Zdrowia 2023, poz. 100

Opracowali: lek. Iwona Rywczak, mgr zdrowia publicznego Małgorzata Ściubisz, dr n. med. Jacek Mrukowicz

Skróty: ChPL – charakterystyka produktu leczniczego, DTP – szczepionka przeciwko błonicy, tężcowi i krztuścowi, DTaP – szczepionka przeciwko błonicy, tężcowi i krztuścowi (bezkomórkowa), DT – stosowana u dzieci szczepionka błoniczo-tężcowa adsorbowana, DTaP-IPV-Hib – wysoce skojarzona szczepionka 5-składnikowa, DTPa-IPV-Hib-HBV – wysoce skojarzona szczepionka 6-składnikowa, DTwP – szczepionka przeciwko błonicy, tężcowi i krztuścowi (całokomórkowa), Hib – skoniugowana szczepionka przeciwko Haemophilus influenzae typu b, HSCT – przeszczepienie krwiotwórczych komórek macierzystych, HPV – szczepionka przeciwko ludzkiemu wirusowi brodawczaka, i.m. – domięśniowo, IPV – inaktywowana szczepionka przeciwko poliomyelitis, IKSz – indywidualny kalendarz szczepień, MCV – skoniugowana szczepionka przeciwko meningokokom (Neisseria meningitidis), Men-B – szczepionka przeciwko meningokokom grupy B, MMR – szczepionka przeciwko odrze, śwince i różyczce, PCV – skoniugowana szczepionka przeciwko pneumokokom (Streptococcus pneumoniae), PCV-13 – 13-walentna skoniugowana szczepionka przeciwko pneumokokom, PCV-20 – 20-walentna skoniugowana szczepionka przeciwko pneumokokom, PPSV – polisacharydowa szczepionka przeciwko pneumokokom, PSO – program szczepień ochronnych, RSV – wirus syncytium nabłonka oddechowego, s.c. – podskórnie, RZV – rekombinowana szczepionka przeciwko półpaścowi, Td – szczepionka tężcowo-błonicza adsorbowana stosowana u młodzieży i dorosłych, Tdap – szczepionka zawierająca toksoid tężcowy, zmniejszoną dawkę toksoidu błoniczego i bezkomórkowe komponenty krztuśca

Program Szczepień Ochronnych (ryc. 1 i 2) – komentarze

(kliknij, by powiększyć)

Ryc. 1. Program Szczepień Ochronnych w Polsce na 2024 rok dla dzieci i młodziezy. © Medycyna Praktyczna

(kliknij, by powiększyć)

Ryc. 2. Program Szczepień Ochronnych w Polsce na 2024 rok dla dorosłych. © Medycyna Praktyczna

Gruźlica (BCG)

3 Śródskórnie szczepionką przeciwko gruźlicy (BCG). Szczepienie noworodków należy przeprowadzić na oddziale noworodkowym, w szczególnie uzasadnionych przypadkach należy rozważyć możliwość obserwacji dziecka. Szczepienie przeciwko gruźlicy nie musi być wykonywane jednocześnie ze szczepieniem przeciwko WZW typu B. Szczepienie zaleca się przeprowadzić po dokładnej ocenie stanu dziecka w celu wykluczenia chorób, w przypadku których szczepienie przeciwko gruźlicy jest przeciwwskazane. Noworodki urodzone przedwcześnie należy szczepić po osiągnięciu masy ciała >2000 g. Noworodki urodzone przez matki HIV-dodatnie muszą być kwalifikowane do szczepienia przez specjalistę chorób zakaźnych lub lekarza poradni specjalistycznej wykonującej szczepienia ochronne. U dzieci matek otrzymujących leczenie immunosupresyjne szczepienie przeciwko gruźlicy jest przeciwwskazane. U dzieci, u których w rodzinie rozpoznano złożony zespół zaburzeń odporności, szczepienie należy odroczyć do czasu wykluczenia zespołu. Należy zachować minimum 2-tygodniowy odstęp między szczepieniem BCG a terapią genową łączoną z terapią glikokortykosteroidami (p. Szczepienie BCG w związku z wprowadzeniem terapii genowej rdzeniowego zaniku mięśni – przyp. red.).
U każdego dziecka należy na podstawie dokumentacji medycznej sprawdzić, czy przeprowadzono szczepienie BCG. Jeżeli dziecko nie było szczepione, zaległe szczepienie przeciwko gruźlicy należy przeprowadzić w możliwie najkrótszym terminie, podając 1 dawkę szczepionki BCG jako szczepienie obowiązkowe (nie później niż do ukończenia 15. rż.; p. Realizacja szczepienia przeciwko gruźlicy poza oddziałem noworodkowym – przyp. red.). W razie wątpliwości szczepienie można wykonać po konsultacji w poradni specjalistycznej udzielającej świadczenia w zakresie szczepień ochronnych (p. Poradnie udzielające konsultacji specjalistycznych z zakresu szczepień ochronnych – przyp. red.).

Wirusowe zapalenie wątroby typu B (WZW typu B)

4 Niedopuszczalne jest odmawianie wykonania zabiegu medycznego związanego z naruszeniem ciągłości tkanek w przypadku braku szczepienia przeciwko WZW typu B.

5 Obowiązkowemu szczepieniu (i.m. lub s.c., zgodnie ze wskazaniami producenta szczepionki) podlegają wszystkie noworodki i niemowlęta, nieuodpornione wcześniej dzieci starsze i młodzież (szczepienia wychwytujące w możliwie najwcześniejszym terminie, nie później niż do ukończenia 19. rż., dawką dla dzieci lub dorosłych, w zależności od wieku pacjenta). Nie przewiduje się podawania dawek przypominających zdrowym osobom (nawet jeśli stężenie przeciwciał anty-HBs zmniejszy się poniżej poziomu ochronnego, tj. 10 j.m./l – przyp. red.).
U noworodków z urodzeniową masą ciała ≥2000 g oraz pozostałych dzieci szczepienie podstawowe składa się z 3 dawek szczepionki podanych według schematu 0, 1, 6 miesięcy. U noworodków z urodzeniową masą ciała <2000 g szczepienie przeciwko WZW typu B składa się z 4 dawek szczepionki w cyklu: 0, 1, 2, 12 miesięcy (zgodnie z rozporządzeniem ministra zdrowia w sprawie obowiązkowych szczepień ochronnych dotyczy również dzieci urodzonych przed ukończeniem 37. tc., ale tego kryterium nie uwzględniono w treści PSO – przyp. red.). Noworodkom pierwszą dawkę należy podać w ciągu 24 godzin po urodzeniu (optymalnie w ciągu 12 h), a drugą po upływie 4–6 tygodni (jeśli to możliwe jednocześnie ze szczepieniem przeciwko błonicy, tężcowi i krztuścowi [DTP]). Trzecią dawkę zaleca się podać 6 miesięcy po pierwszej (zgodnie z zaleceniami producenta). Dzieciom, u których planuje się szczepienie szczepionką wysoce skojarzoną „6 w 1”, należy podać 1 dawkę szczepionki przeciwko WZW typu B w 1. dobie życia, uwzględniając narażenie na zakażenie HBV (szczepienie podstawowe wykonuje się w schemacie 4-dawkowym, zgodnie z zaleceniami producenta szczepionki).

6 Szczepienie obowiązkowe (i.m. lub s.c., zgodnie ze wskazaniami producenta szczepionki) nieuodpornionych osób narażonych w sposób szczególny na zakażenie wirusem zapalenia wątroby typu B (HBV) w związku z przesłankami klinicznymi lub epidemiologicznymi – szczepienie podstawowe według:

  1. schematu wskazanego przez producenta szczepionki (nie należy szczepić osób uprzednio zaszczepionych podstawowo przeciwko WZW typu B, u osób zdrowych nie przewiduje się rutynowych dawek przypominających); szczepieniu podlegają:
    • osoby narażone na zakażenie z racji wykonywanego zawodu medycznego
    • uczniowie i studenci szkół lub uczelni medycznych lub innych, w których prowadzone jest kształcenie na kierunkach medycznych lub nauk o zdrowiu
    • osoby zakażone wirusem zapalenia wątroby typu C
    • osoby szczególnie narażone na zakażenie w wyniku styczności z osobą zakażoną HBV (domownicy oraz osoby przebywające w zakładach opiekuńczych, wychowawczych i zakładach zamkniętych)
    • osoby w fazie zaawansowanej choroby nerek z filtracją kłębuszkową <30 ml/min oraz osoby dializowane
    • kobiety planujące ciążę.
  2. schematu ustalonego indywidualnie przez lekarza przeprowadzającego badanie kwalifikacyjne w celu wykluczenia przeciwwskazań do szczepienia; szczepieniu podlegają:
    • osoby przed przeszczepieniem macierzystych komórek krwiotwórczych lub po nim
    • osoby przed przeszczepieniem narządów miąższowych lub po nim
    • osoby z anatomiczną lub czynnościową asplenią.

Rewakcynacja po szczepieniu podstawowym jest wskazana u:

  1. chorych z niedoborem odporności, gdy po szczepieniach podstawowych stężenie przeciwciał anty-HBs wynosi <10 j.m./l; zaleca się podać 1–3 dawek szczepionki, ale gdy stężenie przeciwciał jest nadal <10 j.m./l, nie wykonuje się dalszych szczepień
  2. chorych na nowotwory w trakcie leczenia immunosupresyjnego oraz pacjentów po przeszczepieniu narządów, zaleca się utrzymanie stężenia przeciwciał ≥100 j.m./l; kontrola przeciwciał odbywa się co 6 miesięcy, gdy stężenie zmniejsza się poniżej <100 j.m./l, należy podać podwójną dawkę szczepionki
  3. chorych na cukrzycę, gdy po szczepieniach podstawowych stężenie przeciwciał wynosi <10 j.m./l, zaleca się podać 1–3 dawek szczepionki, gdy nie uzyska się ochronnego stężenia przeciwciał po podaniu 1–3 dawek szczepionki, odstępuje się od dalszych szczepień
  4. osób w fazie zaawansowanej choroby nerek z filtracją kłębuszkową <30 ml/min oraz u osób dializowanych – dawki przypominające należy podawać według wskazań producenta szczepionki oraz zaleceń lekarza, jeśli stężenie przeciwciał anty-HBs jest poniżej poziomu ochronnego (10 j.m./l); zaleca się badanie poziomu przeciwciał co 6–12 miesięcy.

Osobom z grup ryzyka zakażenia HBV, w celu określenia odpowiedzi poszczepiennej, zaleca się ocenę stężenia swoistych przeciwciał anty-HBs w surowicy, ale nie wcześniej niż 4 tygodnie po ostatniej dawce szczepienia podstawowego (najlepiej między 4. a 6. tyg.). Oznaczanie stężenia przeciwciał anty-HBs u osób przewlekle chorych w ramach lekarskiego badania kwalifikacyjnego do szczepienia jest nieodpłatne dla tych osób.

7 Szczepienie (i.m. lub s.c., zgodnie ze wskazaniami producenta szczepionki) zalecane nieuodpornionym:

  1. osobom, które ze względu na tryb życia lub wykonywane zajęcia są narażone na zakażenia związane z uszkodzeniem ciągłości tkanek lub poprzez kontakt seksualny
  2. przewlekle chorym o dużym ryzyku zakażenia HBV, nieszczepionym w ramach szczepień obowiązkowych
  3. przewlekle chorym o dużym ryzyku zakażenia: z chorobami przebiegającymi z niedoborem odporności, w tym leczonych immunosupresyjnie, chorym na cukrzycę i z niewydolnością nerek (którzy nie spełniają kryterium szczepień obowiązkowych [p. wyżej] – przyp. red.)
  4. chorym przygotowywanym do zabiegów operacyjnych (niedopuszczalne jest jednak odmawianie wykonania zabiegu medycznego związanego z naruszeniem ciągłości tkanek w przypadku nieprzeprowadzenia szczepienia przeciwko WZW typu B)
  5. wszystkim innym dorosłym, zwłaszcza w wieku starszym
  6. osobom dotychczas nieszczepionym chorującym na nowotwory i inne choroby przewlekłe, u których zaplanowano leczenie immunosupresyjne.

Nie jest konieczne szczepienie przypominające osób zdrowych uprzednio zaszczepionych podstawowo (nawet jeśli stężenie przeciwciał anty-HBs w surowicy wynosi <10 j.m./l).

Błonica, tężec, krztusiec (DTP, DTaP-IPV-Hib, DTaP-IPV-Hib-HBV, Tdap, Td)

8 Szczepienie obowiązkowe dzieci wykonuje się szczepionką DTP (s.c. lub i.m. wg wskazań producenta) 3-krotnie w odstępie 6–8 tygodni (wg wskazań producenta) w 1. roku życia (szczepienie pierwotne) oraz raz w 2. roku życia (szczepienie uzupełniające).
U dzieci, u których istnieją trwałe przeciwwskazania do szczepienia szczepionką całokomórkową przeciwko krztuścowi (DTwP), oraz u dzieci urodzonych przed ukończeniem 37. tygodnia ciąży lub z urodzeniową masą ciała <2500 g należy zastosować szczepionkę bezkomórkową (DTaP) według wskazań producenta szczepionki (jeśli nie ma przeciwwskazań do jej użycia – przyp. red.).
W razie trwałych przeciwwskazań do szczepienia przeciwko krztuścowi (także szczepionką bezkomórkową), należy zastosować szczepionkę DT (s.c.) zamiast DTP, 2-krotnie w 1. roku życia i raz w 2. roku życia (UWAGA: ponieważ w 1. rż. trudno ustalić trwałe przeciwwskazania do szczepienia przeciwko krztuścowi, a zastosowanie DT bardzo utrudnia później realizację uodpornienia przeciwko krztuścowi, raczej nie należy postępować w ten sposób u niemowląt, zwłaszcza że ryzyko tężca i błonicy jest aktualnie w Polsce w tym wieku minimalne – przyp. red.). W takim przypadku w 2. miesiącu życia wykonuje się tylko szczepienie przeciwko WZW typu B i Haemophilus influenzae typu b (Hib), po 6–8 tygodniach podaje się pierwszą dawkę DT, a po kolejnych 6–8 tygodniach drugą (optymalnie obie jednocześnie z IPV – przyp. red.).
Alternatywnie w przypadku dostępności szczepionki skojarzonej (bezpłatnej, udostępnianej do realizacji obowiązkowego PSO – przyp. red.) w ramach szczepienia podstawowego można stosować szczepionki wysoce skojarzone DTaP-IPV-Hib.
W 6. roku życia należy podać pierwszą dawkę przypominającą szczepienia z użyciem szczepionki bezkomórkowej DTaP i.m. lub s.c., zgodnie ze wskazaniami producenta szczepionki (u dzieci z przeciwwskazaniami do szczepienia przeciwko krztuścowi szczepienie należy wykonać szczepionką przeciwko błonicy i tężcowi [DT], według wskazań producenta szczepionki).
U dzieci, które ukończyły 6. rok życia, a które nie otrzymały dawki przypominającej szczepionki DTaP, można stosować szczepionki ze zmniejszoną dawką toksoidu błoniczego i bezkomórkowych komponentów krztuśca (Tdap) jedynie w sytuacji wyjątkowej, jeśli szczepionka DTaP jest niedostępna.

9 Druga dawka przypominająca (szczepionka Tdap ze zmniejszoną dawką toksoidu błoniczego i bezkomórkowych komponentów krztuśca; i.m. lub s.c. wg wskazań producenta). Dawki przypominające szczepionki należy podać w odstępie zalecanym przez producenta szczepionki. U dzieci z przeciwwskazaniami do szczepienia przeciwko krztuścowi szczepienie należy wykonać szczepionką przeciwko błonicy i tężcowi (Td), według wskazań producenta szczepionki. Osobom, które ukończyły 14. rok życia, a nie otrzymały dawki przypominającej Tdap, należy podać brakującą dawkę szczepienia przypominającego nie później niż do ukończenia 19. roku życia.

10 Trzecia dawka przypominająca (szczepionka Td ze zmniejszoną dawką toksoidu błoniczego, i.m. lub s.c. wg wskazań producenta). Dawki przypominające należy podać w odstępie zalecanym przez producenta szczepionki (lub innej przeciwko tężcowi – przyp. red.).

11 Szczepieniu obowiązkowemu przeciwko błonicy (bezpłatnemu, szczepionką monowalentną [d] lub skojarzoną z toksoidem tężcowym [Td]) podlegają osoby dorosłe narażone na zakażenie w wyniku kontaktu z chorym na błonicę, a przeciwko tężcowi – osoby zranione narażone na zachorowanie na tężec (p. Cz. II. Profilaktyka czynna i czynno-bierna tężca u osób po zranieniu).
Szczepienie przeciwko błonicy, tężcowi i krztuścowi jest obowiązkowe również dla osób przed przeszczepieniem krwiotwórczych komórek macierzystych (HSCT) lub po nim, przed przeszczepieniem narządów miąższowych lub po nim oraz z anatomiczną lub czynnościową asplenią. Wykonywane jest zgodnie ze schematem ustalonym indywidualnie przez lekarza przeprowadzającego badanie kwalifikacyjne (wykluczenie przeciwwskazań do szczepienia). Szczepień nie wykonuje się, jeżeli lekarz nie stwierdza wskazań lub wykonanie szczepienia nie jest możliwe z uwagi na proces leczenia.

12 Szczepionki przeciw błonicy, tężcowi i krztuścowi ze zmniejszoną zawartością komponentów błoniczego i krztuścowego (Tdap lub Tdap-IPV) zaleca się:

  1. młodzieży w 19. roku życia – w miejsce dawki przypominającej szczepienia preparatem Td
  2. dorosłym >19. roku życia – pojedyncze dawki przypominające co 10 lat zamiast dawki przypominającej Td (u osób nieszczepionych w przeszłości lub z niepełnym szczepieniem przeciwko błonicy i tężcowi wskazane jest podanie dodatkowych dawek Td w celu zakończenia schematu podstawowego przeciwko błonicy i tężcowi – przyp. red.).

Ze wskazań epidemiologicznych szczepienie Tdap zaleca się:

  1. personelowi medycznemu, w szczególności mającemu kontakt z noworodkami i niemowlętami
  2. osobom w podeszłym wieku, które ze względu na wykonywane zajęcia są narażone na zakażenie
  3. kobietom w ciąży po ukończeniu 27. do 36. tygodnia ciąży
  4. osobom z otoczenia noworodków i niemowląt do 12. miesiąca życia.

Haemophilus influenzae typu b (Hib)

13 Szczepienia przeciwko inwazyjnemu zakażeniu Hib wykonuje się obowiązkowo u wszystkich niemowląt i dzieci do ukończenia 6. roku życia według zaleceń producenta (s.c. lub i.m.), zależnie od wieku szczepionych. Pełen cykl szczepienia niemowląt, z jednoczesnym podaniem DTP, obejmuje 3 dawki szczepienia pierwotnego, które podaje się w 1. roku życia co 6–8 tygodni, oraz 1 dawkę uzupełniającą w 16.–18. miesiącu życia (o ile producent nie zaleca innego schematu uodpornienia). Alternatywnie w przypadku dostępności szczepionki skojarzonej (bezpłatnej, udostępnianej do realizacji obowiązkowego PSO – przyp. red.) do szczepienia podstawowego można stosować szczepionki wysoce skojarzone (DTaP-IPV-Hib).
Dzieciom szczepionym przeciwko Hib w wieku 6–12 miesięcy pierwsze 2 dawki szczepienia podstawowego należy podać w odstępie 6–8 tygodni, a trzecią dawkę szczepienia podstawowego rok po podaniu drugiej dawki. Dzieciom szczepionym po ukończeniu 1. roku życia należy podać 1 dawkę.

14 Szczepienie przeciwko Hib jest obowiązkowe dla osób przed HSCT i po nim, przed przeszczepieniem narządów miąższowych i po nim oraz z anatomiczną lub czynnościową asplenią. Wykonywane jest zgodnie ze schematem ustalonym indywidualnie przez lekarza przeprowadzającego badanie kwalifikacyjne (wykluczenie przeciwwskazań do szczepienia). Szczepień nie wykonuje się, jeżeli lekarz nie stwierdza wskazań lub wykonanie szczepienia nie jest możliwe z uwagi na proces leczenia.

15 Jako szczepienie zalecane (niefinansowane z budżetu ministra zdrowia) według indywidualnych wskazań dla pacjentów z zaburzeniami odporności (innych niż wymienione wyżej – przyp. red.), zgodnie z ChPL (ten zapis budzi kontrowersje, gdyż – pomijając brak wiarygodnych danych naukowych uzasadniających to wskazanie u wszystkich pacjentów z niedoborem odporności w wieku >6 lat – nie ma żadnych szczepionek przeciwko Hib zarejestrowanych dla osób w wieku >6 lat – przyp. red.).

Ostre nagminne porażenie dziecięce (poliomyelitis)

16 Szczepienie obowiązkowe dzieci (schemat podstawowy) szczepionką inaktywowaną IPV (i.m. lub s.c., wg wskazań producenta) obejmuje podanie 2 dawek w 1. roku życia (pierwsza dawka w 4. mż., druga po 6–8 tyg., wg wskazań producenta) oraz 1 (uzupełniającej) w 2. roku życia (w 16.–18. mż.). Alternatywnie w przypadku dostępności szczepionki skojarzonej (bezpłatnej, udostępnianej do realizacji obowiązkowego PSO – przyp. red.) do szczepienia podstawowego można stosować szczepionki wysoce skojarzone (DTaP-IPV-Hib).
W 6. roku życia należy wykonać szczepienie przypominające.

17 Szczepienie przeciwko polio jest obowiązkowe dla osób przed HSCT lub po nim, przed przeszczepieniem narządów miąższowych lub po nim, z anatomiczną bądź czynnościową asplenią. Wykonywane jest zgodnie ze schematem ustalonym indywidualnie przez lekarza przeprowadzającego badanie kwalifikacyjne (wykluczenie przeciwwskazań do szczepienia). Szczepień nie wykonuje się, jeżeli lekarz nie stwierdza wskazań lub wykonanie szczepienia nie jest możliwe z uwagi na proces leczenia.

18 Szczepienie IPV – zalecane osobom wyjeżdżającym do rejonów endemicznego występowania poliomyelitis oraz osobom >19. roku życia nieszczepionym w ramach szczepień obowiązkowych (liczba dawek i schemat szczepienia wg wskazań producenta szczepionki).

Pneumokoki (PCV, PPSV)

19 W populacji ogólnej szczepienie obowiązkowe dzieci do ukończenia 5. roku życia. Schemat podstawowy obejmuje łącznie 3 dawki (2 dawki w odstępie 8. tyg. w 1. rż. oraz trzecia dawka w 2. rż., ≥6 mies. po dawce drugiej) o ile w ChPL nie wskazano innego schematu uodpornienia. U wcześniaków oraz dzieci i młodzieży przed leczeniem immunosupresyjnym lub biologicznym oraz po nim, przed wszczepieniem lub po wszczepieniu implantu ślimakowego zaleca się 4-dawkowy podstawowy schemat szczepienia, który obejmuje 3 dawki podane w 1. roku życia oraz czwartą dawkę podaną w 2. roku życia (≥6 mies. po podaniu dawki trzeciej), o ile w ChPL nie wskazano innego schematu uodpornienia w danej grupie osób (grupie ryzyka) i dla danego wieku.
dzieci z grup ryzyka szczepienie jest obowiązkowe do ukończenia 19. roku życia. Do grup ryzyka należą dzieci:

  1. po urazie lub z wadą ośrodkowego układu nerwowego przebiegającą z wyciekiem płynu mózgowo-rdzeniowego
  2. zakażone HIV
  3. po przeszczepieniu szpiku, przed przeszczepieniem lub po przeszczepieniu narządów lub przed wszczepieniem lub po wszczepieniu implantu ślimakowego
  4. chorujące na:
    • przewlekłe choroby serca
    • choroby immunologiczno-hematologiczne, w tym małopłytkowość idiopatyczną, ostrą białaczkę, chłoniaki, sferocytozę wrodzoną
    • asplenię wrodzoną, dysfunkcję śledziony, po splenektomii lub po leczeniu immunosupresyjnym
    • przewlekłą niewydolność nerek i nawracający zespół nerczycowy
    • pierwotne zaburzenia odporności
    • choroby metaboliczne, w tym cukrzycę
    • przewlekłe choroby płuc, w tym astmę.

20 Szczepienie przeciwko pneumokokom jest obowiązkowe dla osób przed lub po HSCT, przeszczepieniu narządów miąższowych oraz z anatomiczną lub czynnościową asplenią. Wykonywane jest zgodnie ze schematem ustalonym indywidualnie przez lekarza przeprowadzającego badanie kwalifikacyjne (wykluczenie przeciwwskazań do szczepienia). Szczepień nie wykonuje się, jeżeli lekarz nie stwierdza wskazań lub wykonanie szczepienia nie jest możliwe z uwagi na proces leczenia.

21 Szczepienie przeciwko pneumokokom zaleca się:

  1. dzieciom zdrowym, które nie były wcześniej szczepione w ramach szczepień obowiązkowych
  2. dorosłym >50. roku życia (szczególnie >65. rż.)
  3. dzieciom i osobom dorosłym z przewlekłą chorobą serca, przewlekłą chorobą płuc, przewlekłą chorobą wątroby, w tym z marskością wątroby, przewlekłą chorobą nerek i zespołem nerczycowym, z cukrzycą
  4. dzieciom i dorosłym z wyciekiem płynu mózgowo-rdzeniowego lub implantem ślimakowym
  5. dzieciom i dorosłym z anatomiczną lub czynnościową asplenią: sferocytozą i innymi hemoglobinopatiami, z wrodzoną i nabytą asplenią
  6. dzieciom i dorosłym z zaburzeniami odporności: wrodzonymi i nabytymi niedoborami odporności, zakażeniem HIV, białaczką, chorobą Hodgkina, uogólnioną chorobą nowotworową związaną z leczeniem immunosupresyjnym, w tym przewlekłą glikokortykosteroidoterapią lub radioterapią, szpiczakiem mnogim
  7. osobom uzależnionym od alkoholu, palącym tytoń.

Szczepionka skoniugowana (PCV; i.m. lub s.c. wg zaleceń producenta) w zależności od preparatu jest zalecana od 2. miesiąca życia lub 18. roku życia. Liczba dawek i schemat szczepienia według wskazań producenta. Szczepienie rozpoczęte jednym preparatem należy kontynuować do zakończenia schematu szczepienia.
Szczepionka polisacharydowa (PPSV; i.m. lub s.c. wg zaleceń producenta) jest zalecana od ukończenia 2. roku życia (w wybranych grupach ryzyka – przyp. red.).
Szczepienia przeciwko pneumokokom u dorosłych:

  1. w grupach ryzyka realizowane są w schemacie: 1 dawka skoniugowanej szczepionki 13-walentnej (PCV-13) oraz 1 dawka PPSV-23 w odstępie ≥8 tygodni (niektórzy pacjenci z niedoborem odporności z tej grupy wymagają podania dodatkowej dawki PPSV-23 po 5 latach – przyp. red.). Alternatywnie można podać 1 dawkę skoniugowanej szczepionki 20-walentnej (PCV-20 [po PCV-20 już nie zaleca się PPSV-23 – przyp. red.]).
  2. w wieku ≥65 lat realizowane są w schemacie: 1 dawka PCV-13 oraz 1 dawka PPSV-23 w odstępie ≥1 roku. Alternatywnie można podać tylko 1 dawkę PCV-20 (aktualnie PCV-13 dostępna jest bezpłatnie na podstawie recepty z wpisanym kodem uprawnienia dodatkowego „S” dla dorosłych w wieku ≥65 lat ze zwiększonym [umiarkowanym lub dużym] ryzykiem choroby pneumokokowej, tj. z przewlekłymi chorobami serca, wątroby, płuc, cukrzycą, wszczepionym implantem ślimakowym, wyciekiem płynu mózgowo-rdzeniowego, wrodzoną lub nabytą asplenią, niedokrwistością sierpowatokrwinkową lub innymi hemoglobinopatiami, przewlekłą niewydolnością nerek, wrodzonym lub nabytym niedoborem odporności, uogólnioną chorobą nowotworową, zakażeniem HIV, chorobą Hodgkina, jatrogenną immunosupresją, białaczką, szpiczakiem mnogim, po przeszczepieniu narządu miąższowego – przyp. red.).

Szczepienia dzieci z grup ryzyka (po ukończeniu 2. rż. – przyp. red.) realizowane są w schemacie: 1 dawka PCV-13 oraz 1 dawka PPSV-23 w odstępie ≥8 tygodni. U dzieci z niektórymi niedoborami odporności zaleca się dawkę przypominającą PPSV-23 po 5 latach.

Odra, świnka, różyczka (MMR)

22 Szczepienie podstawowe szczepionką skojarzoną przeciwko odrze, śwince i różyczce (MMR) s.c. lub i.m. według wskazań producenta. Podawane w wywiadzie przebycie zachorowania na odrę, świnkę lub różyczkę nie jest przeciwwskazaniem do szczepienia – szczepionkę można podać po ustąpieniu ostrych objawów i poprawie stanu ogólnego pacjenta.

23 Obowiązkowe szczepienie podstawowe MMR należy wykonać w 13.–15. miesiącu życia, a dawkę przypominającą podać w 6. roku życia (drugą dawkę można też podać wcześniej, zgodnie z zarejestrowanym schematem producenta, ale wtedy zakup szczepionki finansuje rodzic w ramach szczepień zalecanych – przyp. red.). Dzieciom, które nie otrzymały szczepienia podstawowego lub przypominającego MMR w należnym terminie, należy podać brakujące dawki jak najszybciej, nie później niż do ukończenia 19. roku życia.
Wcześniejsze szczepienie szczepionką przeciwko odrze nie jest przeciwwskazaniem do zaszczepienia MMR. Natomiast dzieci, które wcześniej otrzymały już 2 dawki MMR, nie wymagają podawania trzeciej dawki tej szczepionki.

24 Szczepienie przeciwko odrze, śwince i różyczce jest obowiązkowe dla osób przed HSCT lub po nim, przed przeszczepieniem narządów miąższowych lub po nim oraz z anatomiczną lub czynnościową asplenią. Wykonywane jest zgodnie ze schematem ustalonym indywidualnie przez lekarza przeprowadzającego badanie kwalifikacyjne (wykluczenie przeciwwskazań do szczepienia). Szczepień nie wykonuje się, jeżeli lekarz nie stwierdza wskazań lub wykonanie szczepienia nie jest możliwe z uwagi na proces leczenia (zgodnie z rozporządzeniem ministra zdrowia szczepieniami obowiązkowymi przeciwko odrze są objęte osoby nieszczepione lub niemające udokumentowanego szczepienia, bez względu na ich wiek, które przebywają w środowisku o małym odsetku osób zaszczepionych oraz były lub mogą być narażone na styczność z osobą chorą lub podejrzaną o zachorowanie na odrę. Grupy osób poddawanych szczepieniom ogłasza właściwy państwowy powiatowy inspektor sanitarny – przyp. red.).

25 Szczepienie zalecane (MMR) osobom nieuodpornionym, które nie chorowały na odrę, świnkę lub różyczkę, lub dotychczas nieszczepionym w ramach szczepień obowiązkowych, w szczególności:

  1. młodym kobietom, zwłaszcza pracującym w środowiskach dziecięcych (przedszkola, szkoły, szpitale, przychodnie) i młodym mężczyznom dla zapobiegania różyczce wrodzonej, szczególnie nieszczepionym w ramach szczepień obowiązkowych
  2. uczniom i studentom szkół i uczelni medycznych lub innych szkół i uczelni prowadzących kształcenie na kierunkach medycznych
  3. pracownikom ochrony zdrowia.

Należy im podać 2 dawki MMR w odstępie ≥4 tygodni; u osób wcześniej szczepionych przeciwko odrze lub różyczce szczepionkami monowalentnymi należy je traktować jako szczepienie przypominające. MMR nie można podawać w ciągu 4 tygodni przed planowaną ciążą i w okresie ciąży.

Ospa wietrzna (VZV)

26 Szczepienie obowiązkowe (bezpłatne; i.m. lub s.c.) dla dzieci do ukończenia 19. roku życia, które nie chorowały na ospę wietrzną:

  1. z niedoborem odporności wrodzonym lub nabytym o dużym ryzyku ciężkiego przebiegu choroby, przed planowanym leczeniem immunosupresyjnym lub chemioterapią
  2. dzieci z otoczenia osób z upośledzeniem odporności wymienionych powyżej (w pkt. 1)
  3. dzieci, inne niż wymienione w pkt 1 i 2, przebywające lub zakwalifikowane do pobytu w:
    • zakładach pielęgnacyjno-opiekuńczych
    • zakładach opiekuńczo-leczniczych
    • rodzinnych domach dziecka
    • domach dla matek z małoletnimi dziećmi i kobiet w ciąży
    • domach pomocy społecznej
    • placówkach opiekuńczo-wychowawczych
    • regionalnych placówkach opiekuńczo-terapeutycznych
    • interwencyjnych ośrodkach preadopcyjnych
    • żłobkach lub klubach dziecięcych (wg interpretacji Głównego Inspektora Sanitarnego pojęcie to dotyczy instytucji podobnych do żłobków, które funkcjonują na podstawie ustawy o opiece nad dziećmi do lat 3 [np. kluby i klubiki małego dziecka, akademie juniora itp.], nie obejmuje natomiast dzieci w przedszkolach – przyp. red.).

Szczepienia przeciwko ospie wietrznej w ramach szczepień obowiązkowych należy przeprowadzić według 2-dawkowego schematu szczepienia, niezależnie od wieku dziecka. Minimalny odstęp między kolejnymi dawkami tej szczepionki wynosi 6 tygodni. Osobom, które już wcześniej otrzymały 1 dawkę szczepionki zawierającej VZV, można podać 1 dawkę innej szczepionki zawierającej VZV.
W przypadku dzieci chorych przewlekle szczepienie można przeprowadzić po konsultacji specjalistycznej, gdy pozwala na to stan kliniczny i immunologiczny pacjenta.

27 Szczepienie zalecane (i.m. lub s.c., schemat szczepienia wg wskazań producenta):

  1. osobom, które nie chorowały na ospę wietrzną i nie zostały wcześniej zaszczepione
  2. uczniom i studentom szkół lub uczelni medycznych, lub innych szkół i uczelni prowadzących kształcenie na kierunkach medycznych oraz pracownikom ochrony zdrowia
  3. kobietom planującym zajście w ciążę, które nie chorowały na ospę wietrzną i nie były wcześniej szczepione.

Rotawirusy (RV)

28 Szczepienie obowiązkowe niemowląt, doustnie według schematu zalecanego przez producenta, 2 lub 3 dawki zależnie od preparatu w odstępie ≥4 tygodni, począwszy od ukończenia 6. tygodnia życia. Szczepionki można stosować równocześnie z innymi szczepieniami. Preferuje się wczesne rozpoczęcie i wczesne zakończenie schematu szczepienia, zgodnie z zaleceniami producenta i towarzystw naukowych, podanie pierwszej dawki szczepionki doustnie po ukończeniu 6. tygodnia życia, jednak nie później niż przed ukończeniem 12. tygodnia życia (p. Czy pierwszą dawkę refundowanej szczepionki RotaTeq można podać po 12. tygodniu życia? – przyp. red.). W przypadku realizacji szczepienia w schemacie 2-dawkowym zaleca się zakończenie pełnego schematu przed ukończeniem 16. tygodnia życia. Jeśli nie można zakończyć schematu w tym terminie, drugą dawkę szczepionki można podać przed upływem końcowego terminu wskazanego w ChPL szczepionki. W przypadku realizacji szczepienia w schemacie 3-dawkowym zaleca się zakończenie pełnego schematu przed ukończeniem 20.–22. tygodnia życia. Jeśli nie można zakończyć schematu w tym terminie, trzecią dawkę szczepionki można podać przed upływem końcowego terminu wskazanego w ChPL szczepionki.
Należy rozważyć zasadność szczepienia przeciwko RV dzieci leczonych immunosupresyjnie z uwagi na zwiększone ryzyko powikłań tego zakażenia (p. Jakie są aktualne przeciwwskazania do szczepienia przeciwko rotawirusom? – przyp. red.).

Grypa

29 Szczepienie i.m. (lub s.c., wg wskazań producenta) z użyciem inaktywowanej szczepionki przeciwko grypie (IIV) zaleca się szczególnie w związku z przesłankami klinicznymi i indywidualnymi:

  1. osobom po przeszczepieniu narządów
  2. przewlekle chorym dzieciom (od ukończenia 6. mż.) i dorosłym, szczególnie z niewydolnością układu oddechowego, serca lub nerek, lub chorującym na astmę oskrzelową, przewlekłą obturacyjną chorobę płuc, chorobę wieńcową (zwłaszcza po przebytym zawale serca), nawracający zespół nerczycowy, choroby wątroby, choroby metaboliczne, w tym cukrzycę, choroby układu nerwowego lub neurorozwojowe
  3. osobom w stanach odporności (w tym pacjentom po przeszczepieniu tkanek) i chorym na nowotwory układu krwiotwórczego
  4. dzieciom z grup ryzyka od ukończenia 6. miesiąca życia do ukończenia 18. roku życia, szczególnie zakażonym wirusem HIV, z chorobami immunologiczno-hematologicznymi, w tym małopłytkowością idiopatyczną, ostrą białaczką, chłoniakiem, sferocytozą wrodzoną, asplenią wrodzoną, dysfunkcją śledziony, po splenektomii, z pierwotnymi niedoborami odporności, po leczeniu immunosupresyjnym, po przeszczepieniu szpiku, przed przeszczepieniem lub po przeszczepieniu narządów wewnętrznych, leczonych przewlekle salicylanami
  5. dzieciom z wadami wrodzonymi serca, zwłaszcza sinicznymi, z niewydolnością serca, z nadciśnieniem płucnym
  6. kobietom w ciąży lub planującym ciążę.

Szczepienie i.m. (lub s.c., wg wskazań producenta szczepionki) z użyciem IIV zaleca się szczególnie w związku z przesłankami epidemiologicznymi wszystkim osobom od ukończenia 6. miesiąca życia do stosowania zgodnie z ChPL, w szczególności:

  1. zdrowym dzieciom w wieku od ukończenia 6. miesiąca życia do ukończenia 18. roku życia (ze szczególnym uwzględnieniem dzieci od ukończenia 6. do ukończenia 60. mż.)
  2. osobom w wieku >55 lat
  3. osobom mającym bliski kontakt zawodowy lub rodzinny z dziećmi w wieku do ukończenia 6. miesiąca życia lub z osobami w wieku podeszłym, lub przewlekle chorymi (w ramach realizacji strategii kokonowej szczepień)
  4. uczniom i studentom szkół lub uczelni medycznych, lub innych szkół i uczelni prowadzących kształcenie na kierunkach medycznych, pracownikom ochrony zdrowia (personel medyczny, niezależnie od posiadanej specjalizacji oraz personel administracyjny), szkół, handlu, transportu, funkcjonariuszom publicznym (w szczególności: policja, wojsko, straż graniczna, straż pożarna)
  5. pensjonariuszom domów spokojnej starości, domów pomocy społecznej oraz innych placówek zapewniających całodobową opiekę osobom niepełnosprawnym, przewlekle chorym lub osobom w podeszłym wieku, w szczególności przebywającym w zakładach opiekuńczo-leczniczych, placówkach pielęgnacyjno-opiekuńczych, podmiotach świadczących usługi z zakresu opieki paliatywnej, hospicyjnej, długoterminowej, rehabilitacji leczniczej, leczenia uzależnień, psychiatrycznej opieki zdrowotnej oraz lecznictwa uzdrowiskowego.

30 Szczepienie drogą donosową szczepionką „żywą” (LAIV) zaleca się w związku z przesłankami epidemiologicznymi dzieciom i młodzieży w wieku od 24. miesiąca życia do 18. roku życia bez przeciwwskazań wymienionych w ChPL.
(Aktualnie szczepionki przeciwko grypie [IIV i LAIV] są dostępne bezpłatnie na podstawie recepty z wpisanym kodem uprawnienia dodatkowego „DZ” dla dzieci od ukończenia 6. mż. lub 24. mż. do ukończenia 18. rż., a IIV jest dostępna bezpłatnie na podstawie recepty z wpisanym kodem uprawnienia dodatkowego „DZ” dla kobiet w ciąży lub wpisanym kodem uprawnienia dodatkowego „S” dla osób w wieku ≥65 lat; dla dorosłych w wieku 18–64 lat IIV dostępna jest z 50% refundacją – przyp. red.)

Meningokoki (Men-C, Men-B, MCV-4)

31 Szczepionki przeciwko meningokokom (liczba dawek i schemat szczepienia wg wskazań producenta szczepionki):

  1. skoniugowana monowalentna przeciwko meningokokom grupy C (MCV-C)
  2. monowalentna, białkowa przeciwko meningokokom grupy B (Men-B)
  3. skoniugowana 4-walentna przeciwko meningokokom grup A, C, W i Y (MCV-4).

Szczepienie zalecane:

  1. niemowlętom od ukończenia 6. tygodnia życia lub 8. tygodnia życia w zależności od rodzaju szczepionki
  2. dzieciom i dorosłym narażonym na ryzyko inwazyjnej choroby meningokokowej: mającym bliski kontakt z chorym lub materiałem zakaźnym (personel medyczny, pracownicy laboratoriów), przebywającym w zbiorowiskach ludzkich (przedszkola, żłobki, domy dziecka, domy studenckie, internaty, koszary), osobom podejmującym zachowania sprzyjające zakażeniu (intymne kontakty z nosicielem lub osobą chorą, np. głęboki pocałunek), osobom podróżującym w rejony endemiczne
  3. dzieciom i dorosłym z wrodzonymi niedoborami odporności, z anatomicznym i czynnościowym brakiem śledziony, zakażonym HIV, z nowotworem złośliwym, zapalną chorobą reumatyczną, przewlekłą chorobą nerek lub wątroby, leczonym ekulizumabem (napadowa nocna hemoglobinuria, nietypowy zespół hemolityczno-mocznicowy), osobom leczonym immunosupresyjnie
  4. dzieciom od ukończenia 2. miesiąca życia z grup ryzyka (niedobory odporności) oraz szczególnie narażonym na zachorowanie nastolatkom i dorosłym, szczególnie >65. roku życia.

Ludzki wirus brodawczaka (HPV)

Dawkowanie i sposób podawania (i.m. lub s.c.) według zaleceń producenta.

32 Szczepienie zalecane od ukończenia 9. roku życia w celu uodpornienia przeciwko chorobom wywołanym przez określone typy wirusa HPV (odpłatne; aktualnie szczepionka 2-walentna dostępna jest z 50% refundacją dla osób w wieku ≥18 lat oraz bezpłatnie na podstawie recepty z wpisanym kodem uprawnienia dodatkowego „DZ” dla dzieci od ukończenia 9. rż. do ukończenia 18. rż.; szczególnie zalecane dzieciom i nastolatkom przed inicjacją seksualną, a także młodzieży i młodym dorosłym w wieku do 26 lat; większość aktywnych seksualnie osób w wieku 27–49 lat jest już zarażona ≥1 genotypem HPV, więc korzyści ze szczepienia mogą być znacznie mniejsze niż u osób niezakażonych [jeżeli mimo otrzymanych informacji pacjentka lub pacjent chce się zaszczepić, zaleca się szczepienie]; p. Do jakiego wieku zalecać pacjentkom szczepienie przeciwko HPV? – przyp. red.).
Szczepienie bezpłatne w ramach programu powszechnego, realizowane w schemacie 2-dawkowym szczepionkami zakupionymi przez ministra właściwego do spraw zdrowia, zalecane dziewczętom i chłopcom po ukończeniu 11. roku życia i do ukończenia 14. roku życia (p. Zasady szczepienia nastolatków przeciwko HPV w Polsce w ramach programu powszechnego – przyp. red.).

Wirusowe zapalenie wątroby typu A (WZW A)

33 Szczepienie zalecane (i.m. lub s.c.; dawkowanie, schemat i sposób podawania wg zaleceń producenta):

  1. osobom wyjeżdżającym do krajów o wysokiej i pośredniej endemiczności zachorowań na WZW typu A
  2. osobom zatrudnionym przy produkcji i dystrybucji żywności, usuwaniu odpadów komunalnych lub płynnych nieczystości oraz przy konserwacji urządzeń służących temu celowi
  3. młodzieży i dzieciom w wieku przedszkolnym oraz szkolnym, które nie chorowały na WZW typu A
  4. w zależności od sytuacji epidemiologicznej, osobom z grup ryzyka, w których obserwuje się zwiększoną liczbę zachorowań
  5. pracownikom medycznym, w szczególności oddziałów zakaźnych, gastroenterologicznych, pediatrycznych (p. Zapobieganie zakażeniom wirusem zapalenia wątroby typu A – przyp. red.).

Zapalenie mózgu przenoszone przez kleszcze (KZM)

Dawkowanie, sposób podawania (i.m. lub s.c.) i schemat według wskazań producenta.

34 Szczepienie zalecane osobom przebywającym na terenach o nasilonym występowaniu tej choroby, w szczególności:

  1. osobom zatrudnionym przy eksploatacji lasu, stacjonującemu wojsku, funkcjonariuszom straży pożarnej i granicznej, rolnikom, młodzieży odbywającej staże i praktyki zawodowe
  2. osobom szczególnie często podejmującym aktywność fizyczną poza pomieszczeniami (np. biegacze, spacerowicze, grzybiarze, właściciele psów, myśliwi, rodziny z małymi dziećmi) i innym osobom podejmującym aktywność na świeżym powietrzu, w szczególności turystom i uczestnikom obozów i kolonii (p. Jak rozpoznawać odkleszczowe zapaleniu mózgu i jak zapobiegać tej chorobie? – przyp. red.).

COVID-19

35 W związku z przesłankami epidemiologicznymi szczepienie przeciwko COVID-19 zaleca się wszystkim osobom od ukończenia 6. miesiąca życia, w schemacie wielodawkowym, zgodnie z komunikatami ministra zdrowia.

Półpasiec (RZV)

36 Szczepienie zalecane dorosłym, którzy przeszli pierwotne zakażenie wirusem ospy wietrznej i półpaśca (tzn. ospę wietrzną), w szczególności:

  1. z wrodzonym lub nabytym niedoborem odporności: immunosupresja jatrogenna, zakażenie HIV, choroba nowotworowa (białaczka, chłoniak, szpiczak mnogi), stan po przeszczepieniu narządu miąższowego lub HSCT
  2. chorym na przewlekłe choroby serca, płuc, wątroby, nerek, choroby o podłożu autoimmunizacyjnym, cukrzycę, depresję
  3. w wieku ≥50 lat (bez względu na dodatkowe czynniki ryzyka wymienione wyżej – przyp. red.).

Dawkowanie, sposób podawania (i.m.) i schemat według wskazań producenta (p. także Zalecenia dotyczące szczepienia przeciwko półpaścowi; aktualnie RZV jest dostępna z 50% refundacją dla pacjentów w wieku ≥65 lat z grup ryzyka: z przewlekłą chorobą serca, płuc, z przewlekłą niewydolnością nerek, z wrodzonym lub nabytym niedoborem odporności [w tym z immunosupresją jatrogenną, po przeszczepieniu narządu miąższowego], z uogólnioną chorobą nowotworową, zakażonych HIV, chorych na: cukrzycę, chłoniaka Hodgkina, białaczkę, szpiczaka mnogiego, reumatoidalne zapalenie stawów, łuszczycę, łuszczycowe zapalenie stawów, nieswoiste zapalne choroby jelit, zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa, stwardnienie rozsiane, toczeń rumieniowaty układowy – przyp. red.).

Zakażenie wirusem syncytium nabłonka oddechowego (RSV)

37 Szczepienie zalecane dorosłym w wieku ≥60 lat zgodnie z rekomendacją lekarza (p. Stosowanie szczepionek przeciwko RSV u dorosłych w wieku ≥60 lat – przyp. red.).
Dawkowanie, sposób podawania (i.m.) i schemat według wskazań producenta.

Szczepienie dzieci urodzonych przedwcześnie

1. Zaleca się szczepienie dzieci urodzonych przedwcześnie zgodnie z wiekiem chronologicznym (tj. liczonym od momentu narodzin).
2. Dzieciom urodzonym przed 32. tygodniem ciąży zaleca się podać pierwsze szczepionki (BCG, WZW typu B, DTaP, IPV, Hib, PCV) w trakcie hospitalizacji, o ile pozwala na to ich stan kliniczny.

Szczepienia poekspozycyjne

Obowiązkowe szczepienia poekspozycyjne dotyczą osób narażonych na:

  • zakażenie wskutek styczności z chorymi na błonicę (szczepionką nieskojarzoną przeciwko błonicy [d lub D] lub szczepionką skojarzoną przeciwko błonicy i tężcowi [Td]; liczba dawek, schemat szczepienia, droga podania wg wskazań producenta)
  • zachorowanie na tężec (p. Cz. II. Profilaktyka czynna i czynno-bierna tężca u osób po zranieniu)
  • zakażenie w wyniku styczności ze zwierzęciem chorym na wściekliznę lub podejrzanym o zakażenie wirusem wścieklizny – kwalifikację i profilaktykę poekspozycyjną wścieklizny prowadzą lekarze specjalistycznych poradni chorób zakaźnych, a szczepienie jest bezpłatne (p. Cz. III. Profilaktyka czynno-bierna wścieklizny).

Szczepienia obowiązkowe biorców przeszczepu lub osób bez śledziony

Osoby, które są przed HSCT lub po nim, przed przeszczepieniem narządów lub po nim, z anatomiczną lub czynnościową asplenią, podlegają obowiązkowym szczepieniom ochronnym przeciwko:

  1. błonicy, tężcowi i krztuścowi
  2. Hib
  3. pneumokokom
  4. odrze, nagminnemu zapaleniu przyusznic (śwince) i różyczce (MMR)
  5. poliomyelitis
  6. WZW typu B.

Szczepienia są wykonywane zgodnie ze schematem ustalonym indywidualnie przez lekarza przeprowadzającego badanie kwalifikacyjne w celu wykluczenia przeciwwskazań do szczepienia.

Inne szczepienia zalecane

1. Szczepienie przeciwko żółtej gorączce zaleca się osobom wyjeżdżającym w rejony uznane przez WHO za zagrożone zakażeniem wirusem żółtej gorączki (w szczególności do krajów Afryki oraz Ameryki Południowej, wg wymogów przepisów obowiązujących w kraju docelowym, a także tranzytowym – przyp. red.), zgodnie z zaleceniami Międzynarodowych Przepisów Zdrowotnych. Dawkowanie według zaleceń producenta.
2. Szczepienie przeciwko cholerze zaleca się osobom wyjeżdżającym na obszary zagrożone wystąpieniem epidemii cholery – dawkowanie według zaleceń producenta.
3. Szczepienie przeciwko durowi brzusznemu zaleca się osobom wyjeżdżającym w rejony endemicznego występowania zachorowań oraz w zależności od sytuacji epidemicznej w regionie/kraju – dawkowanie według zaleceń producenta.
4. Szczepienie przeciwko japońskiemu zapaleniu mózgu zaleca się osobom wyjeżdżającym na obszary występowania tej choroby – dawkowanie według zaleceń producenta.

Wybrane treści dla pacjenta
  • Zapalenie płuc u dzieci
  • Szczepienie przeciwko środkowoeuropejskiemu odkleszczowemu zapaleniu mózgu
  • Obrzęk naczynioruchowy u dziecka
  • Kamica przewodów żółciowych u dzieci
  • Choroby pasożytnicze układu oddechowego
  • Toksoplazmoza u dzieci
  • Szczepienie przeciwko meningokokom
  • Zapalenie oskrzelików
  • Alergia na leki u dzieci
  • Odwarstwienie siatkówki u dzieci

Reklama

Napisz do nas

Zadaj pytanie ekspertowi, przyślij ciekawy przypadek, zgłoś absurd, zaproponuj temat dziennikarzom.
Pomóż redagować portal.
Pomóż usprawnić system ochrony zdrowia.

Przegląd badań