medycyna praktyczna dla lekarzy
medycyna praktyczna dla lekarzy
W artykule Autorka omawia istotne problemy dotyczące zakażeń C. difficile, mechanizmów oporności bakterii na antybiotyki i skutków ich nieprawidłowego używania oraz następstw zakażenia MERS-CoV.
W roku 2013 nadal dominowały doniesienia poświęcone problemom związanym z szeroko pojętą profilaktyką. Dotyczy to zarówno profilaktyki antybiotykowej, a więc aktualnych tendencji i zasad stosowania antybiotyków w okresie okołooperacyjnym, jak i zasad aseptyki, których przestrzeganie przyczynia się do zmniejszenia częstości powikłań infekcyjnych.
Na świecie dyskutuje się nad zmianą schematu szczepień lub składu szczepionek przeciwko krztuścowi, aby zwiększyć skuteczność szczepień i ograniczyć transmisję pałeczek krztuśca wśród ludźmi.
Rozszerzenie wskazań do stosowania 13-waletnej skoniugowanej szczepionki przeciwko pneumokokom, opracowanie bezpiecznej i immunogennej szczepionki przeciwko meningokokom grupy B – sprawdź, co wydarzyło się w dziedzinie szczepień ochronnych w 2012 roku.
Autorzy przedstawiają wybrane pod kątem przydatności klinicznej publikacje z 2012 roku dotyczące astmy, przewlekłej obturacyjnej choroby płuc, zakażeń układu oddechowego, obturacyjnego bezdechu sennego, idiopatycznego włóknienia płuc, zatorowości płuc i palenia tytoniu.
Rozpoczynając omówienie przeglądu piśmiennictwa poświęconego zakażeniom chirurgicznym, warto zwrócić uwagę na wydarzenia związane z tymi zagadnieniami. Sekcja Zakażeń Chirurgicznych Towarzystwa Chirurgów Polskich (TChP) była razem z Polskim Towarzystwem Zakażeń Szpitalnych współorganizatorem XVIII Zjazdu Polskiego Towarzystwa Zakażeń Szpitalnych oraz XXI Naukowo-Szkoleniowego Sympozjum Sekcji Zakażeń Chirurgicznych TChP "Zakażenia szpitalne – konsekwencje współczesnej medycyny", które odbyły się w Solinie 15–17 czerwca 2011 roku.
Autor przedstawia wybrane publikacje z 2011 roku dotyczące: niealkoholowej choroby stłuszczeniowej wątroby, alkoholowej choroby wątroby, zakażenia HBV, zakażenia HCV, nieinwazyjnej oceny włóknienia wątroby, nadciśnienia wrotnego, ostrej niewydolności wątroby, raka wątrobowokomórkowego i przeszczepiania wątroby.
W 2011 roku ukazało się wiele ciekawych publikacji dotyczących chorób układu oddechowego, ale nie było wśród nich prac przełomowych, znacznie poprawiających nasze możliwości diagnostyki i leczenia. Poniżej przedstawiamy wybrane nowości, istotne z punktu widzenia lekarza praktyka.
Program Szczepień Ochronnych na 2012 rok W październiku 2011 roku ogłoszono nowy Program Szczepień Ochronnych (PSO) na 2012 rok. Jego kształt został określony w Rozporządzeniu Ministra Zdrowia z dnia 18 sierpnia 2011 roku w sprawie obowiązkowych szczepień ochronnych (nazywanego dalej Rozporządzeniem), które jest zasadniczym aktem prawnym regulującym obowiązkową część szczepień.
Informacje dotyczące SIS powinny być zbierane w sposób regularny i dokładny przez przeszkolony personel, co umożliwi zgromadzenie wiarygodnych danych, ich dalszą właściwą analizę oraz wykorzystanie zwrotne w praktyce klinicznej. Wśród czynników ryzyka rozwoju SIS zwraca się obecnie uwagę między innymi na osłabione ukrwienie tkanki, stąd zalecenie ogrzewania pacjenta.
Postęp w dziedzinie wakcynologii wyraża się tysiącami nowych publikacji na temat chorób zakaźnych, skutków zachorowań na nie oraz możliwości zapobiegania zachorowaniom za pomocą szczepień ochronnych.
Rok 2009 był w Polsce już drugim z kolei, w którym bardzo nasiliła się aktywność ruchów antyszczepionkowych. Oprócz tradycyjnych już argumentów dotyczących związku szczepień z autyzmem, szkodliwości tiomersalu zawartego w szczepionkach, czy domniemanego wpływu zwiększającej się liczby szczepień na występowanie chorób o podłożu autoimmunizacyjnym, pojawił się problem szczepień przeciwko grypie pandemicznej.
W minionym roku pojawiła się duża liczba publikacji poświęconych profilaktyce, leczeniu i monitorowaniu zakażeń chirurgicznych. Przegląd wszystkich doniesień jest niemożliwy, dlatego chcemy zwrócić uwagę na problemy często niedoceniane, a związane z codzienną pracą zespołu chirurgicznego, stanowiące podstawę właściwych działań profilaktycznych i leczniczych.
Za najważniejsze wydarzenie w dziedzinie mikrobiologii klinicznej i leczenia zakażeń u dzieci w 2009 roku należy niewątpliwie uznać wystąpienie pandemii grypy wywołanej przez nowy wariant wirusa A/H1N1 (A/H1Nv), która stanowi ogromne wyzwanie zarówno dla naukowców, jak i lekarzy, ale także dla instytucji rządowych odpowiedzialnych za zdrowie publiczne.
WHO ogłosiła ostatni, 6. stopień alertu epidemicznego, czyli pandemię. Przyczyną tej decyzji jest występowanie zakażeń nowym wirusem grypy w ponad 70 krajach i stale zwiększająca się liczba zachorowań.
Nowy wirus A H1N1 zawiera geny wirusów ptaków oraz świń i przenosi się między ludźmi.
W zdecydowanej większości przypadków wywołuje chorobę o łagodnym przebiegu, z objawami głównie ze strony układu oddechowego.
Szczepionki przeciwko grypie sezonowej są w przypadku nowego wirusa A H1N1 nieskuteczne. Wirus jest wrażliwy na inhibitory neuraminidazy.
Ciężkość zakażenia pneumokokowego zależy od serotypu; najbardziej zjadliwe są 7F, 23F i 3.
Cefuroksym jest skuteczniejszy niż penicylina w leczeniu paciorkowcowego zapalenia skóry okolicy odbytu.
Acyklowir jest bezpieczny i skuteczny w profilaktyce poekspozycyjnej po kontakcie z osobami zakażonymi wirusem ospy wietrznej i półpaśca.
Zmodyfikowano Program Szczepień Ochronnych w Polsce, wprowadzając w grupach ryzyka bezpłatne szczepienia przeciwko Streptococcus pneumoniae oraz ospie wietrznej, a do szczepień zalecanych – szczepienie przeciwko ludzkiemu wirusowi brodawczaka. Szczepienie zdrowych dzieci w wieku 11–15 lat preparatem Engerix w dwóch dawkach po 20 µg wywoływało taką samą ochronę, jak szczepienie trzema dawkami po 10 µg.
Wykazano, że w profilaktyce wirusowego zapalenia wątroby typu A podanie szczepionki jest równie skuteczne jak immunoglobuliny domięśniowej, nawet gdy ma to miejsce w drugim tygodniu po ekspozycji.
Szczepionka przeciwko grypie skutecznie zapobiega zachorowaniom na tę chorobę u dzieci po ukończeniu 2. roku życia, nie udowodniono jednak jej skuteczności u młodszych dzieci.
Odkrycie bardzo konserwatywnego filogenetycznie białka M2 daje nadzieje na stworzenie uniwersalnej szczepionki przeciwko grypie.
Optymalnym okresem do szczepienia dziewcząt przeciwko HPV jest wiek 11–12 lat, a zatem przed okresem aktywności seksualnej.
Szczepionka przeciw rotawirusom jest bezpieczna i skuteczna u dzieci urodzonych przedwcześnie.
Powszechne szczepienie przeciwko pneumokokom spowodowało zmianę serotypów pneumokoków wywołujących zakażenia, może także prowadzić do zmiany profilu antybiotykooporności.
Szczególne znaczenie w zapobieganiu grypie mają działania przeciwko zachorowaniom sezonowym, w tym ulepszanie metod profilaktyki oraz upowszechnienie ich stosowana. Wyniki próby tuberkulinowej należy interpretować w zależności od sytuacji epidemiologicznej osoby podejrzanej o zakażenie. Szczepienia przeciwko ospie wietrznej, również u dzieci z zaburzeniami odporności, korzystnie wpływają na zmniejszenie częstości występowania półpaśca u dzieci. Na podstawie różnic genetycznych wyodrębniono szczepy paciorkowców wywołujące zapalenie gardła i zapalenia inwazyjne. Różnice polegają na oporności bakterii na fagocytozę oraz wewnątrzkomórkowe zabijanie.
