Ryzyko wystąpienia zespołu ospy wietrznej wrodzonej zależy od trymestru ciąży. Jeśli zachorowanie na ospę wietrzną nastąpi do 12. tygodnia ciąży, to ryzyko rozwoju zespołu ospy wietrznej wrodzonej wynosi 0,4%. Zwiększa się do 2%, jeśli ospa wietrzna pojawi się między 13. a 20. tygodniem ciąży. Jeśli natomiast kobieta ciężarna miała kontakt z chorym na ospę wietrzną w ciągu pierwszych 3 miesięcy ciąży i nie pamięta, czy chorowała na ospę wietrzną, należy oznaczyć przeciwciała przeciwko VZV w klasie IgG. Kobietom seronegatywnym należy jak najszybciej (maks. w ciągu 96 h od kontaktu) podać swoistą immunoglobulinę. Podanie immunoglobuliny nie zapobiega rozwojowi ospy wietrznej wrodzonej, ale może zmniejszyć ryzyko ciężkiego zachorowania i powikłań u ciężarnej (p. Jakie jest postępowanie z kobietą w I, II i III trymestrze ciąży po kontakcie z chorym na ospę?). Natomiast szczepienie przeciwko ospie wietrznej kobiet w ciąży jest przeciwwskazane.
Piśmiennictwo:
1. Enders G., Miller E., Cradock-Watson J. i wsp.: Consequences of varicella and herpes zoster in pregnancy: prospective study of 1739 cases. Lancet, 1994; 343: 1548–15512. Gardella C., Brown Z.: Managing varicella zoster infection in pregnancy. Clev. Clin. J. Med., 2007; 74: 290–296
