Kiedy można zaszczepić pacjenta z pierwotną małopłytkowością immunologiczną (przy jakiej wartości płytek krwi, jak długo po leczeniu immunoglobulinami, jak długo po leczeniu prednizonem)?

Nie ustalono granicznej liczby płytek u pacjentów z pierwotną małopłytkowością immunologiczną (ITP), poniżej której nie wolno wykonywać szczepień. Zgodnie z ogólnymi zaleceniami szczepionek nie podaje się w ostrej fazie choroby oraz w momencie zaostrzenia choroby przewlekłej. Jeśli pacjenci z ITP nie spełniają powyższych kryteriów, decyzję o podaniu szczepionki, nawet w przypadku zmniejszonej liczby płytek, podejmuje się po rozważeniu ewentualnego ryzyka oraz korzyści wynikających ze szczepienia. Oczywiście należy dołożyć wszelkich starań, aby zminimalizować ryzyko wystąpienia niepożądanych odczynów poszczepiennych, w tym przypadku zwłaszcza krwiaków w tkance mięśniowej. Producenci niektórych preparatów dopuszczają zamianę sposobu podania z domięśniowego na podskórne (informacje w charakterystyce produktu leczniczego). Do podania szczepionki u pacjentów z ITP należy używać cienkiej igły, a miejsce wkłucia należy uciskać przez około 2 minuty.

Po podaniu preparatów immunoglobulin należy odroczyć jedynie szczepienia przeciwko odrze, śwince i różyczce (MMR) oraz ospie wietrznej. Czas odroczenia zależy od dawki immunoglobuliny – w przypadku dawki 2 g/kg mc. odstęp pomiędzy podaniem immunoglobuliny a wymienionymi szczepionkami powinien wynosić 11 miesięcy. Pozostałe szczepionki można podawać w dowolnym odstępie od podania immunoglobulin.

W przypadku leczenia glikokortykosteroidami (GKS) w dawce immunosupresyjnej należy zachować co najmniej miesięczny odstęp między zakończeniem leczenia immunosupresyjnego a podaniem szczepionek zawierających żywe wirusy. Za dawkę immunosupresyjną uważa się stosowanie GKS co najmniej przez 14 dni w dawce odpowiadającej ≥2 mg/kg mc./24 h prednizonu lub ≥20 mg/24 h u dzieci o masie ciała >10 kg. Stosowanie GKS miejscowo lub wziewnie nie stanowi przeciwwskazania do szczepień.