W 2017 roku ukazały się uaktualnione wytyczne dotyczące zapobiegania zakażeniom miejsca operowanego, na podstawie których zwięzłe opracowanie – podobnie jak w przypadku wytycznych z 2016 r. – specjalnie dla „Medycyny Praktycznej – Chirurgii” przygotował lek. Mateusz Wierdak.
Leczenie chirurgiczne kobiet chorujących na raka piersi coraz częściej polega na usunięciu guza nowotworowego oraz zaopatrzeniu i rekonstrukcji defektu, jaki powstaje w wyniku takiej resekcji. Autor tekstu omawia dostępne możliwości z uwzględnieniem polskich realiów.
Ofiary oparzeń elektrycznych stanowią 4–10% osób hospitalizowanych na specjalistycznych oddziałach leczenia oparzeń.
Najczęściej oparzeniom ulegają ręce i twarz. Do urazów środkami chemicznymi dochodzi zwykle w zakładach przemysłowych, rzadziej w domu lub na skutek zatrucia gazami bojowymi.
Prawie pół miliona Polaków rocznie ulega oparzeniom. Zapoznaj się ze schematem postępowania w przypadku chorych z oparzeniowymi uszkodzeniami skóry i głębiej położonych tkanek.
Mammografia, ultrasonografia i obrazowanie techniką rezonansu magnetycznego są najczęściej stosowanymi metodami obrazowania piersi po zabiegach rekonstrukcyjnych.
Silna motywacja kobiety do leczenia odtwórczego i uzyskania jak najlepszego efektu zabiegu bez wątpienia sprzyja szybkiemu powrotowi do pełnej sprawności. Z drugiej jednak strony, brak jednolitych schematów opieki i stosunkowo uboga literatura fachowa, zmuszają ośrodki rekonstrukcyjne do wypracowania własnych metod postępowania.
Badanie piersi, która została zrekonstruowana przy użyciu implantu wykonuje się przede wszystkim w celu wykrycia patologii tkanek otaczających oraz oceny stanu wszczepionego implantu i ewentualnych powikłań po zabiegu.
Obecnie powszechnie akceptowany jest pogląd, że u chorej na raka piersi, u której wskazana jest mastektomia, można bezpiecznie wykonać natychmiastową rekonstrukcję piersi.
Keloidy to niezłośliwe guzy rozwijające się w miejscu uszkodzenia skóry. Rozwijają się bądź to w wyniku urazów i oparzeń, bądź po przebytych operacjach chirurgicznych.
W artykule omówiono obecny stan wiedzy na temat raka przewodowego in situ (ductal carcinoma in situ – DCIS). W przejrzysty sposób wyjaśniono przyczyny rosnącej częstości występowania tego nowotworu oraz konsekwencje kliniczne tego zjawiska.