Zawroty głowy są często występującym, ale niedokładnie sprecyzowanym objawem. Tradycyjny podział obejmował 4 kategorie oparte na danych z wywiadu. Rozróżnienie pomiędzy tymi kategoriami ma jednak ograniczoną przydatność kliniczną.
Rabdomioliza obejmuje zespół objawów klinicznych (ból, osłabienie i obrzęk mięśni), któremu towarzyszy znaczne zwiększenie stężenia kinazy kreatynowej w surowicy (>50 000 IU/l). Przyczyny tego stanu są bardzo różne; w tym artykule zajmujemy się głównie rabdomiolizą po wysiłku.
Wytyczne te stanowią aktualizację wytycznych z 2004 roku dotyczących stosowania felbamatu i leków przeciwpadaczkowych drugiej generacji (gabapentyny, lamotryginy, lewetyracetamu, okskarbazepiny, tiagabiny, topiramatu i zonisamidu).
Zespół cieśni nadgarstka (carpal tunnel syndrome – CTS), najczęstsza neuropatia uciskowa kończyny górnej, jest spowodowany uciskiem nerwu pośrodkowego w jego odcinku przebiegającym przez kanał nadgarstka.
Eksperci ze Stanów Zjednoczonych i Kanady dokonali przeglądu prac naukowych opublikowanych do 1 kwietnia 2017 roku dotyczących stosowania preparatów toksyny botulinowej w leczeniu różnych objawów stwardnienia rozsianego. Ocenili jakość metodologii analizowanych badań naukowych oraz wiarygodność uzyskanych danych. Na tej podstawie sformułowali praktyczne wnioski i zalecenia.
Rozpoznanie choroby Méniere’a i migreny przedsionkowej opiera się głównie na kryteriach klinicznych, a różnicowanie obu tych jednostek jest często trudne. Nie opracowano jak dotąd precyzyjnego testu diagnostycznego, pozwalającego trafnie rozróżnić obie choroby.
W tym artykule omówiono częste stany patologiczne związane z bólem krzyża, które wymagają zaawansowanych technik obrazowania, przedstawiając odpowiednie dane kliniczne i obrazy radiologiczne.
Nie przeprowadzono żadnych badań klinicznych z randomizacją, pozwalających określić, czy, kiedy i dlaczego należy zakończyć leczenie modyfikujące przebieg choroby u pacjenta z rzutowo-remisyjną postacią stwardnienia rozsianego bez rzutów klinicznych lub postępowania niesprawności i ze stabilnym obrazem zmian w badaniu MR.
Utrzymująca się aktywność choroby, przejawiająca się rzutami klinicznymi lub świeżymi zmianami w badaniu MR (obejmującymi bezsprzecznie nowe zmiany na obrazach T2-zależnych lub nowe zmiany ze wzmocnieniem kontrastowym) może z upływem czasu doprowadzić do pogorszenia sprawności fizycznej lub czynności poznawczych. Obecnie dostępne są liczne leki modyfikujące przebieg stwardnienia rozsianego o potwierdzonej skuteczności w zapobieganiu rzutom klinicznym i świeżym zmianom na obrazie MR.
Autorzy przedstawiają wyniki przeglądu piśmiennictwa dotyczącego ryzyka otępienia i potencjalnych czynników zapobiegawczych, omawiają te czynniki, które mogą mieć znaczenie w profilaktyce, oraz formułują zalecenia odnośnie do metod zapobiegania otępieniu w późnym okresie życia.
Należy nadal stosować opublikowane wcześniej metody oceny patologicznej oraz kryteria neuropatologiczne rozpoznania otępienia z ciałami Lewy’ego, uwzględniając jedynie kilka modyfikacji.
Postępowanie w otępieniu z ciałami Lewy'ego jest złożone i wymaga wielokierunkowego podejścia. Podstawowe składniki postępowania obejmują: dokładną początkową ocenę kliniczną w celu ustalenia właściwego rozpoznania, wczesną identyfikację zaburzeń wymagających interwencji, zachętę, edukację i wspieranie opiekunów oraz zaangażowanie zespołu specjalistów wielu dziedzin.
Chociaż w praktyce klinicznej nie są jeszcze dostępne bezpośrednie wskaźniki patologii ciał Lewy’ego, można korzystać z wielu przydatnych wskaźników pośrednich.
Otępienie, definiowane jako postępujące pogarszanie się czynności poznawczych w stopniu utrudniającym normalne funkcjonowanie społeczne lub zawodowe albo wykonywanie codziennych czynności, jest podstawową cechą kliniczną wymaganą do ustalenia rozpoznania otępienia z ciałami Lewy’ego.
Zalecenia zostały opracowane przez zespół specjalistów wielu dziedzin na podstawie wyników przeglądu systematycznego. W celu zapewnienia przejrzystości oraz zaangażowania pacjentów stosowano się do zasad Institute of Medicine. Sformułowano 30 zaleceń: 17 dotyczących rozpoczynania leczenia modyfikującego przebieg choroby, w tym zalecenia określające, kto powinien zacząć takie leczenie, 10 na temat zmiany leczenia w razie zaostrzenia choroby oraz 3 odnoszące się do zakończenia leczenia modyfikującego przebieg stwardnienia rozsianego.
Przegląd danych naukowych dotyczących rozpoczynania, zmiany i zakończenia leczenia modyfikującego przebieg stwardnienia rozsianego u osób z odosobnionym zespołem klinicznym (CIS) oraz postacią rzutowo-remisyjną i postaciami postępującymi stwardnienia rozsianego.
Badanie aktywności CK w surowicy stanowi istotny element w diagnostyce pacjentów z osłabieniem siły mięśniowej lub bólami mięśni, a także pacjentów z miopatiami lub rabdomiolizą.
Pod pojęciem otępienia nie kryje się pojedyncza jednostka chorobowa. Termin ten odnosi się do zespołu objawów związanych z postępującym pogarszaniem się funkcjonowania intelektualnego, które prowadzi do utraty możliwości samodzielnego wykonywania podstawowych czynności życia codziennego.
Na Oddziale Klinicznym Neurologii Szpitala Uniwersyteckiego w Krakowie opracowano protokół postępowania w przypadkach stanu padaczkowego u dorosłych, uwzględniający najnowsze zalecenia amerykańskie, ale dostosowany do polskich realiów.
Neuropatia cukrzycowa jest najczęstszym przewlekłym powikłaniem cukrzycy, dotyczącym nawet do 90% chorych. Skutkuje występowaniem silnych dolegliwości bólowych, znacząco pogarszających jakość życia chorych.