medycyna praktyczna dla lekarzy
medycyna praktyczna dla lekarzy
Autor artykułu omawia główne elementy oceny klinicznej i procesu podejmowania decyzji o sposobie leczenia chorych na nowotwory złośliwe zajmujące otrzewną. Kiedy zostanie ustalone rozpoznanie nowotworu złośliwego zajmującego otrzewną, konieczne jest szybkie skierowanie chorego do ośrodka, w którym można przeprowadzić adekwatne leczenie.
Rokowanie chorych na glejaki mózgu w znacznym stopniu zależy od możliwości radykalnego wycięcia tych guzów. Dotyczy to zarówno nowotworów III i IV stopnia według klasyfikacji Światowej Organizacji Zdrowia (World Health Organization – WHO), jak i – w szczególności – glejaków wysoko zróżnicowanych (low grade glioma) I i II stopnia.
Ból pooperacyjny pojawia się wtedy, gdy przestaje działać śródoperacyjna analgezja, a jego źródłem są uszkodzone tkanki powierzchowne (skóra, tkanka podskórna, błony śluzowe) oraz struktury położone głębiej (mięśnie, powięzie, więzadła, okostna).
Opublikowany na łamach "Medycyny Praktycznej – Chirurgii" artykuł stanowi niezwykle interesujący, kompleksowy przegląd środków hemostatycznych do stosowania miejscowego w chirurgii i dziedzinach pokrewnych. Dotyczy problematyki nieczęsto poruszanej w polskim piśmiennictwie chirurgicznym.
Zakażenia enterokokowe są jednym z poważniejszych zagrożeń zwłaszcza dla chorych hospitalizowanych. Wynika to przede wszystkim z trudności w wyborze skutecznego sposobu leczenia.
Artykuł poglądowy Massima Sartellego "A focus on intra-abdominal infections" stanowi bardzo cenne podsumowanie prawie wszystkich problemów związanych z zakażeniami w obrębie jamy brzusznej, przedstawionych w sposób usystematyzowany i przejrzysty, może więc być śmiało potraktowany jako monografia dotycząca poruszanych kwestii.
Współcześnie nie ma żadnej wątpliwości, że najwłaściwszym sposobem leczenia chorych na raka wątrobowokomórkowego (hepatocellular carcinoma – HCC) jest resekcja lub przeszczepienie wątroby.
Adresatem tego artykułu jest czytelnik uczestniczący w systemie opieki zdrowotnej w USA. W tamtych realiach chirurg znajduje się najczęściej poza procesem diagnostycznym ostrego zapalenia wyrostka robaczkowego.
Opisana w tym artykule procedura koordynacji pobrania narządów od dawcy zmarłego dotyczy dawców po 2. roku życia.
Zakażenia wewnątrzbrzuszne (ZWB) to jedne z najpoważniejszych zakażeń występujących u człowieka. Stanowią częstą przyczynę ciężkiej sepsy,[1] charakteryzującej się dużą śmiertelnością, zwłaszcza u chorych z niewydolnością wielonarządową.
Cukrzyca – jako zespół metaboliczny – to stan przewlekłej hiperglikemii, który skutkuje chorobami układu sercowo-naczyniowego, a zwłaszcza chorobą niedokrwienną serca i może być przyczyną ponad 70% zgonów w tej grupie chorych.
Chirurg przecina skórę prawie przy każdym zabiegu. Nie zawsze pole operacyjne obejmuje skórę zdrową. Nieraz jest to skóra dopiero co wyleczona z jakiejś dermatozy albo nawet pokryta jeszcze wykwitami chorobowymi.
Radykalna limfadenektomia szyjna pozostaje standardem postępowania z węzłami chłonnymi szyi, zarówno zmienionymi – wyczuwalnymi w badaniu dotykiem, jak i niewyczuwalnymi, ale mogącymi zawierać przerzuty nowotworów obszaru głowy i szyi. Jednak niekwestionowanym problemem związanym z tą operacją są związane z nią istotne powikłania. W artykule omówiono ogólnoonkologiczne zasady kwalifikacji chorych do tej operacji z uwzględnieniem wpływu niektórych elementów opieki okołooperacyjnej na ryzyko powikłań. Ponadto przedstawiono aspekty techniki chirurgicznej pozwalające uniknąć najczęstszych powikłań.
Zakażenia skóry i tkanek miękkich, zwłaszcza powikłane, stanowią jeden trudniejszych problemów leczniczych, wymagających często oprócz działań chirurgicznych skutecznej antybiotykoterapii.
Podstawowym sposobem leczenia raka odbytnicy pozostaje zabieg operacyjny, uzupełniony ewentualnie chemioterapią oraz – coraz częściej – poprzedzony neoadiuwantową radioterapią w celu zwiększenia skuteczności działań terapeutycznych.
Ocenia się, że w ciągu całego życia u około 15–25% mężczyzn i 2–3% kobiet może się pojawić przepuklina pachwinowa. Ponadto rosnącym problemem stają się przepukliny w bliźnie pooperacyjnej, które – jak się szacuje – występują po około 10% tak zwanych otwartych operacji narządów jamy brzusznej.
Temat zabiegów o inwazyjności mniejszej niż "tradycyjna" laparoskopia jest niezwykle popularny w aktualnym piśmiennictwie. Wielu badaczy żywi nadzieję, że postęp w chirurgii dokona się dzięki nowoczesnym rodzajom dostępu do miejsca operowanego.
Keloidy to niezłośliwe guzy rozwijające się w miejscu uszkodzenia skóry. Rozwijają się bądź to w wyniku urazów i oparzeń, bądź po przebytych operacjach chirurgicznych.
Przez długi czas, w gronie chirurgów zajmujących się trzustką, definicja przetoki trzustkowej pozostawała przedmiotem kontrowersji. Pomiędzy rokiem 1992 a 2004 pojawiło się 18 różnych definicji przetoki trzustkowej. W zestawieniu cytowanym w "Journal of HBP Surgery" z roku 2008 znalazła się również definicja przetoki trzustkowej proponowana przez prof. Tadeusza Popielę.
Wobec wzrastającej zapadalności na choroby zapalne jelit (imflammatory bowel disease – IBD) obserwowanej obecnie w Polsce oraz zwiększającej się liczbie chorych leczonych przy użyciu terapii biologicznej (infliksimab) szczególnym problemem staje się wykonywanie zabiegów operacyjnych (w tym odtwórczej proktokolektomii) u chorych po takim leczeniu.
