Pełna ocena bólu powinna obejmować rozpoznanie przyczyny bólu wraz z określeniem jego charakteru i oceną funkcjonowania fizycznego, psychospołecznego oraz poznawczego pacjenta. Zobacz, jakie elementy powinna uwzględniać ocena historii bólowej pacjenta.
Na podstawie badań epidemiologicznych przyjmuje się, że ból występuje u ponad połowy chorych ze stwardnieniem rozsianym. Choć ból jest tak powszechnym objawem u pacjentów z SM, to mało jest wiarygodnych badań dotyczących jego oceny i leczenia w tej grupie pacjentów.
Po wstępnej ocenie stanu chorego dokonanej przy przyjęciu do szpitala i po rozpoczęciu intensywnej resuscytacji płynowej konieczne jest wdrożenie kompleksowego leczenia na oddziale intensywnej terapii. Zapoznaj się ze schematem postępowania.
Leki znieczulenia miejscowego (LZM) stosowane w technikach anestezji regionalnej skutecznie hamują przewodzenie bodźca bólowego we włóknach czuciowych, w związku z czym są najbardziej efektywnymi lekami w uśmierzaniu bólu. W praktyce klinicznej w medycynie bólu najczęściej stosuje się lidokainę, bupiwakainę i ropiwakainę.
Krytycznie chorzy na oddziałach intensywnej opieki medycznej (OIOM) są szczególnie narażeni na inwazyjne infekcje oportunistycznymi drobnoustrojami, których źródłem może być zarówno środowisko szpitalne jak i własna mikroflora kolonizująca skórę i błony śluzowe pacjenta.
Mimo postępu, jaki się dokonuje w chirurgii i intensywnej terapii, leczenie zapalenia otrzewnej pozostaje wyzwaniem terapeutycznym, jest obciążone 20% śmiertelnością i ma znaczący udział wśród przyczyn zgonu z powodu zakażeń ogółem.
Zakażenia mające swoje źródło w jamie brzusznej stanowią prawie 50% ciężkich zakażeń, jakie są leczone na oddziałach intensywnej terapii.
Efekt programu szczepień przeciwko Haemophilus influenzae typu b
Urazy stanowią 3. pod względem częstości (po chorobach układu krążenia i nowotworach) przyczynę zgonów, a 2. przyczynę niezdolności do pracy.
Reakcje uboczne o poważnym przebiegu klinicznym po zastosowaniu leków znieczulających miejscowo stanowią w stomatologii 0,5–1% przypadków.
Celem niniejszego przeglądu piśmiennictwa jest przedstawienie aktualnych informacji dotyczących stosowania leków opioidowych w leczeniu bólów przebijających, ze szczególnym uwzględnieniem nowych preparatów opioidów o szybkim początku działania.
W artykule autor udziela odpowiedzi na pytania kliniczne związane z antykoagulacją w okresie okołooperacyjnym u chorych leczonych warfaryną, m.in. dotyczące oceny ryzyka powikłań zakrzepowo-zatorowych i krwawienia, wstrzymywania leczenia warfaryną i leczenia pomostowego heparyną.
Ból pooperacyjny pojawia się wtedy, gdy przestaje działać śródoperacyjna analgezja, a jego źródłem są uszkodzone tkanki powierzchowne (skóra, tkanka podskórna, błony śluzowe) oraz struktury położone głębiej (mięśnie, powięzie, więzadła, okostna).
Artykuł poglądowy Massima Sartellego "A focus on intra-abdominal infections" stanowi bardzo cenne podsumowanie prawie wszystkich problemów związanych z zakażeniami w obrębie jamy brzusznej, przedstawionych w sposób usystematyzowany i przejrzysty, może więc być śmiało potraktowany jako monografia dotycząca poruszanych kwestii.
Radykalna limfadenektomia szyjna pozostaje standardem postępowania z węzłami chłonnymi szyi, zarówno zmienionymi – wyczuwalnymi w badaniu dotykiem, jak i niewyczuwalnymi, ale mogącymi zawierać przerzuty nowotworów obszaru głowy i szyi. Jednak niekwestionowanym problemem związanym z tą operacją są związane z nią istotne powikłania. W artykule omówiono ogólnoonkologiczne zasady kwalifikacji chorych do tej operacji z uwzględnieniem wpływu niektórych elementów opieki okołooperacyjnej na ryzyko powikłań. Ponadto przedstawiono aspekty techniki chirurgicznej pozwalające uniknąć najczęstszych powikłań.
Sepsa (dawniej posocznica) jest częstym i niejednorodnym zespołem klinicznym, który definiuje się jako całokształt zjawisk patofizjologicznych określanych mianem ogólnoustrojowej reakcji zapalnej (systemic inflammatory response syndrome – SIRS), wywołanych zakażeniem.
Lekarze, którzy pracowali na oddziale intensywnej terapii przed 25 laty, pamiętają, że u chorych w stanie wstrząsu septycznego stosowano wówczas glikokortykosteroidy (GKS) dożylnie w dużych dawkach – niekiedy przekraczających 2 g metyloprednizolonu dziennie.