John G. Gunderson bardzo rzetelnie przedstawia w swym artykule historię rozwoju poglądów na temat najważniejszych zagadnień klinicznych, naukowych oraz wiążących się z problematyką zdrowia publicznego, dotyczących zaburzeń osobowości typu borderline.
Autorzy zwrócili uwagę na wzajemny wpływ różnych czynników chorobotwórczych i wynikające z tego skutki, które jasno wykazują, jak trudno jest leczyć chorych w wieku podeszłym.
Skuteczność leków przeciwdepresyjnych w przypadku depresji dwubiegunowej jest generalnie mniejsza. W badaniu krótkoterminowym, które przeprowadzili Ghaemi i wsp., stwierdzono, że poprawa wystąpiła u ok. 70% pacjentów z depresją jednobiegunową i u 50% pacjentów z depresją dwubiegunową.
Neuroobrazowanie w psychiatrii jest przedmiotem coraz większego zainteresowania naukowców. Badania w tym kierunku wymagają współpracy psychiatrów, psychologów i radiologów, ponieważ stosowane metody są bardzo specjalistyczne i coraz bardziej skomplikowane.
Tekst A.T. Becka, opublikowany w sierpniowym numerze "American Journal of Psychiatry" z 2008 roku, to artykuł jednego z najwybitniejszych psychiatrów XX wieku. Człowieka, który stworzył, testował i doskonalił sposób leczenia chorych na depresję równie skuteczny jak oddziaływania farmakologiczne – psychoterapię poznawczą.
Zaburzenia nastroju występujące w okresie okołomenopauzalnym wpływają niekorzystnie na jakość życia i samopoczucie psychiczne kobiet.
Autorzy brytyjskiego artykułu w sposób wyczerpujący odnieśli się do zagadnienia objawów odstawiennych, występujących po zaprzestaniu przyjmowania leków przeciwdepresyjnych (LPD). Właściwie trudno byłoby dodać do niego jakiekolwiek inne informacje użyteczne dla lekarza praktyka. Pozostaje mi zatem jedynie podkreślenie wagi problemu w naszej codziennej praktyce psychiatrycznej.
Z niewielkim uproszczeniem można przyjąć, że dostępne obecnie leki psychotropowe mniej różnią się pod względem skuteczności, niż pod względem ryzyka wywoływania działań niepożądanych.
Autorka artykułu opisuje dramatyczny przypadek dzieciobójstwa dokonanego przez kobietę, u której w okresie poporodowym wystąpiły ostre zaburzenia psychotyczne.
Leczenie stosowane w przypadku tików wciąż stanowi duży problem, dobrze więc, że autorzy postanowili opracować to zagadnienie, a redakcja czasopisma przedstawia tę pracę polskim czytelnikom.
Postęp w zakresie psychofarmakoterapii nakłada na lekarzy obowiązek stałego aktualizowania wiedzy oraz weryfikacji obowiązujących zasad postępowania medycznego.
W Polsce studentom wydziałów lekarskich uniwersytetów medycznych wiedzę na temat seksualności człowieka przekazuje się w formie szczątkowej lub nie przekazuje się jej wcale.
Współpraca w leczeniu czy też przestrzeganie zaleceń (compliance) przez pacjentów to tematy najczęściej omawiane w piśmiennictwie naukowym w kontekście leczenia farmakologicznego.
Rozpoznanie, a przede wszystkim diagnostyka różnicowa psychozy w przypadku choroby Parkinsona (Parkinson's disease – PD) z istniejącym już otępieniem lub bez oraz w przypadku otępienia z ciałami Lewy'ego (dementia with Lewy bodies – DLB), stanowi swoiste wyzwanie zarówno dla klinicysty, jak i dla lekarzy pierwszego kontaktu.
Nie trzeba przekonywać nikogo, kto leczył pacjentów z zaburzeniem osobowości z pogranicza (borderline personality disorder – BPD), że jest to zadanie trudne, a podawanie leków nie dostarcza łatwych i trwałych rozwiązań.
W artykule zawarte są konkretne wskazówki dotyczące diagnostyki zaburzeń odżywiania się, odchyleń w badaniu przedmiotowym oraz powikłań somatycznych jadłowstrętu psychicznego i żarłoczności psychicznej.
Artykuł A. Üçoka i W. Gaebela podsumowuje pewien wycinek wiedzy na temat działań niepożądanych terapii lekami przeciwpsychotycznymi II generacji ze zwróceniem uwagi na mniej dostrzegane przez polskich psychiatrów objawy, a mianowicie na zapalenie mięśnia sercowego, które może wystąpić w wyniku przyjmowania klozapiny.
Wzorzec snu jest jednym z najczulszych biologicznych wskaźników stanu czynności ośrodkowego układu nerwowego (OUN).
Komentowany artykuł jest wartościową pozycją poglądową, przydatną w praktyce lekarzy specjalistów i nie tylko.
Przedstawiony przegląd wiedzy dotyczącej występowania zaburzeń świadomości (ZŚ) po operacjach jest próbą kolejnego podsumowania naszej bezradności wobec problemu zajmującego miejsce graniczne między psychiatrią i medycyną somatyczną.