Komentator niniejszego doniesienia zauważa: „Przez wiele dekad uważano, że ból pleców, szyi czy barków jest immanentną cechą naszego zawodu i jeśli ktoś chce zostać chirurgiem, to po prostu musi się z tym pogodzić. (...). Czy tak rzeczywiście musi być, a w każdym razie czy musi tak być aż do tego stopnia?”.
Jak oceniać stopień ciężkości porażenia? U których dzieci możliwa jest samoistna poprawa, a które mogą wymagać zabiegu operacyjnego? Gdzie kierować takich pacjentów?
Każdego chorego na miastenię przed planowym
zabiegiem operacyjnym należy skonsultować z neurologiem, optymalnie z neurologiem prowadzącym
leczenie przewlekłe miastenii. Konsultacja
powinna zawierać informacje o aktualnie przyjmowanych
lekach i ich dawkach, w tym propozycję
dawkowania inhibitorów acetylocholinoesterazy (IAChE) i leków immunosupresyjnych w okresie
okołooperacyjnym.
W postępowaniu terapeutycznym stosuje się obecnie farmakoterapię, ustaloną zgodnie z algorytmem leczenia objawowego bólu neuropatycznego, techniki interwencyjne, fizjoterapię, zabiegi neuromodulacyjne oraz psychoterapię.
W niniejszym stanowisku naukowym dokonano krytycznej oceny piśmiennictwa dot. niedrożności tętnicy środkowej siatkówki i przedstawiono zarys leczenia doraźnego i prewencji wtórnej. Artykuł zawiera prosty protokół leczenia niedrożności tętnicy siatkówki środkowej.
Przetłumaczone fragmenty wytycznych obejmują wprowadzenie, ogólny opis kliniczny analizowanych zagadnień, podsumowanie najważniejszych wniosków dla niespecjalistów oraz wszystkie zalecenia i uzgodnione opinie ekspertów.
Krwawienie podpajęczynówkowe – ze względu na swoje rozpowszechnienie oraz zagrożenie, jakie ze sobą niesie – stanowi istotny problem zdrowia publicznego. Nieustannym wyzwaniem dla neurochirurgów jest leczenie i zapobieganie powikłaniom krwotoków podpajęczynówkowych z pękniętych tętniaków wewnątrzczaszkowych.
Postęp w medycynie, w tym w neurochirurgii, jest ściśle związany z rozwojem nauk neurobiologicznych, ale nadal utrzymuje się fascynacja postępem technicznym, nowymi technologiami lub udoskonalaniem już istniejących. Te ogólne tendencje współczesnego postępu w medycynie są wyraźnie, a może nawet ze szczególnym nasileniem widoczne w neurochirurgii.
Chory na otyłość często postrzegany jest jako pacjent gorszej kategorii. Jest nielubiany przez personel i innych pacjentów – mówi w wywiadzie dla MP.PL dr hab. n. praw. Dorota Karkowska, prof. UJ, współautorka Karty Praw Pacjenta Chorego na Otyłość.
